उगाच येवून

 

उगाच येवून उगाच बसून

काहीतरी मी गेलो बोलून

नव्हते देणं नव्हते घेणं

बस भेटावं वाटलं आतून

वृक्ष देखणा खिडकी बाहेर

डोलत होता हळू वाऱ्यावर

एक पाखरू पंख मिटून

बसले होते उगा भिजून

निळे आभाळ स्तब्ध गहन

हळूच आले आत ओघळून  

अन मनीची ती तळमळ

सहज झाली शांत नितळ

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/