मरणाच्या वाटा

मरणाच्या  वाटा
 ********
मेघ बरसला 
आणि मेला 
सुकून वाफा 
सारा गेला 

जळले अंकुर 
माती मधले 
मिटले टाहो 
पाना भरले

जर्जर डोळे 
कोरडलेले 
पटलावरती 
तडे पडले 

असेच मेलो 
किती कितीदा
जीवित राहिलो 
शाप भोगता

कुठे देव तो
कुठल्या गावी 
का मरणाच्या
वाटा दावी

विक्रांत हा ही 
गाळ पोपडी 
क्षणिक ओली 
मेली कोरडी

 © डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com

ती गेली खाली पडून

ती गेली पडून
**********

ती मेली पडून खालती
सुमन कोवळी पोर होती
स्वप्न साजरे होते डोळी
गोड खळी गालावरती

दोष कुणाला द्यावा कुणी
वा स्वीकारूनी जावे पुढती
असंख्य लोटी जन धावते
दक्षिणेकडे हे जगण्यासाठी

रोज मुठीत प्राण आपुला
गर्दी मधला घेऊन जाती
कुणास ठाऊक उद्या कोण
पकडत असेल गाडी शेवटी

अगो बाळ ग तू नच मेली
तुला मारले या शहराने
रुळाजवळ अन हरवले
जीवन भरले मधुर गाणे

उद्या तरीही तोच लोंढा
कोंडवाडा डब्या मधूनी
धावेल पुन्हा जीव घेऊनी
 मरणाशी नि पैज लावूनी

आणि पुन्हा पडेल कुणी
नाजुक राकट हात निसटूनी
रडेल मी ही सवे आणखीन
एक बातमी येईन छापूनी

 © डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com

++++

भ्रष्ट इया वाटा

भ्रष्ट इया वाटा

जाती दूरवर

तया अंतपार

नाही काही

अमर ती वेल

तिला न मरण

घडते पोषण

परजीवी

अधिकाची हाव

रुतलेली खोल

फक्त हात ओल

कळे तया

कोण भरडतो

कुणा त्रास होतो

मुळी ना पाहतो

घेणारा तो

कुणी ते निडर

वाण घेत करी

गडद अंधारी

दीप होती

तेच दीपस्तंभ

विक्रांता आशेचे

वादळ वा-याचे

साथी खरे

मिळावे तयास 

उदंड आयुष्य

दत्त परमेश

कृपा करी

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

**-

गिरनार

गिरनार 
******

अहा दाटला हा 
भक्तांचा सागर 
एकेक अपार 
पुण्यराशी 

करतात घोष 
प्रेमी चालतात 
तुझिया दारात 
रात्रंदिन 

जय गिरनारी 
मुखी म्हणतात 
धुरीण होतात 
पुण्यपद 

दाटे घनदाट 
कृपेची स्पंदन
होय हरवणं 
नाद लयी 

जन्मो जन्मांतरी 
येई बोलावण 
घडते चालण
यया स्थानी

 किती एक साधू 
दाटले विरागी 
चालले बैरागी 
तुजसाठी 

जटाजूट कुणी 
भस्म  पांघरले 
लंगोटी ल्यायले 
फक्त कुणी 

किती वेशभूषा 
किती एक माळा
भक्त गोतावळा 
लक्षणीय 

जाहलो मी कण
तयाच्या इथला 
देह हा खिळला 
जणू काही 

घडली ही यात्रा 
ऐसी अद्भुत 
सवे अवधूत 
नेई मज  

पाहतो विक्रांत 
मनात बसून 
डोळे हे मिटून 
पुन्हा सारे

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
*****

यशोधरा 2

यशोदरा 2

********

साऱ्याच शपथा 

तुझ्या मोडतांना 

देह वा-यावरी  

असा सोडतांना 

मागतो क्षमा मी 

सखी चालतांना 

अर्थ जीवनाचा 

खरा शोधतांना

तुझी प्रीत होती 

बहर उद्याचा 

स्वप्न सजलेला 

मांडव सुखाचा 

पण जन्म माझा 

अशी आग झाला 

जाळूनी मजला 

घेऊन तो गेला

तुझा वादळाचा 

श्वास सुमनांचा 

तुझा सांत्वनाचा 

स्पर्श  मेघुटांचा  

नाही कसे म्हणू 

होतो ओढावलो 

दोष तुझा नच 

कोरडा राहीलो

माझीही युगांची 

तृषासे प्रभूंची 

ओढ जाणण्याची 

जन्म कारणाची 

तुझ्या प्रितीची मी

वाहतो फुले ही 

तयाच्या पदाला 

दिलीस तू काही

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in‍

000

साधू

साधू
*****
चिलीमीचे कश भरत ते होते
सवे काही बं बं घुमत ते होते
अध्यात्म तयांचे असले कसले 
मजला मुळीच कळत नव्हते

जरी या जगाचे काहीच तयाला
सोयर सुतक मुळी ते नव्हते
भस्म देहावर टिळा भालावर
डोई वेढलेले जटाभार होते

गूढ शब्द काही ओठात तयांच्या
डोळ्यात जग वेगळेच होते
कुणी पोटभरू खरे कुणी होते
धुम्री मस्त कुणी त्यांचे तेच होते

विक्रांत तयाला नमितो दुरुनी
आग हाती घ्याया सांगा कोण जाते

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
००००००

स्वप्न

I

****

चांद झुल्यात रुपेरी
स्वप्न सजून बसली
सुख आनंदी नाचरी
स्निग्ध प्रेमाने भारली

स्वप्न सानुली इवली
तारा टिकल्या एवढी
चार भिंतीत स्नेहाच्या
राही भरुनी तेवढी

स्वप्न ओंजळ भरली
हाती प्रसाद ठेवली
लाख आशिष तयात
कृपा जीवन ल्यायली

स्वप्न क्षणांची मनाची
झाडावरच्या खगांची
सदा चिवचीव मनी
जाग नवीन दिसाची

जग स्वप्नांचे आकाश
दाट वर्षने भरले
ताप जीवनाचे सारे
जणू सुखविण्या आले

स्वप्न आशा आकांक्षांचे
रूप कोंदण जीवनी
स्वप्न कातळात सुप्त
जणू ठेवलेली लेणी

© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

म्हसोबा

किती तरी वर्ष  म्हसोबा 
उघड्यावरच बसलेला होता 
बाजेवर उघडबंब बसणाऱ्या 
सोनबा आजोबांसारखा 

रस्त्याच्या टोकाला 
त्यांच्या तिठ्यावरती 
जणू तिथून तो सगळ्या  
गल्लीवर नजर ठेवत होता  

दरवर्षी भेटायचो  मी त्याला 
मे महिन्यात सुट्टीत 
आजोळचा माझ्या तो 
एक अविभाज्य भाग होता 

रणरणत्या उन्हात 
तापून निघायचा 
धुवांधार पावसात 
चिंब भिजायचा 
नेहमीच तरतरीत 
अन् तेज तर्रार दिसायचा 

नाही म्हटलं तरी 
त्याची थोडी भीती वाटायची 
लाल शेंदरी रंग फासलेला 
नाक डोळे नसलेला 
भला थोरला देव होता तो 

कधी कधी दिसायचे 
त्याच्याभोवती लिंबू कापलेले 
कुंकवात भरलेले 
कधी ताजे पिवळे जर्द 
अख्खे बाजारातून आणलेले 
 पण कुणीही त्याला 
हात लावायचा नाही 

तर कधी असे नैवेद्य 
गव्हाची दामटी  
वर भातवरण असलेली 
संध्याकाळी दिवा अन् 
दिसे उदबत्ती पेटलेली 

रात्रीच्या अंधारात 
कधी कसाई वाड्याच्या 
रस्त्यावरून यावे लागले की
दुरूनच म्हसोबा दिसायचा 
किती धीर वाटायचा
जणू म्हणायचा 
"जा रे बिनधास्त मी आहे"! 

म्हसोबाच्या गोष्टी 
पराक्रम पुराणकथा 
कधीच कुणी सांगितल्या नाही
पण तरीही म्हसोबाला
 नमस्कार माझा कधी चुकला नाही 

अलीकडेच खूप वर्षांनी गेलो होतो 
आजोळच्या त्या जुनाट गल्लीत 
खूप काही बदलले होते 
आजी आजोबा दोन्ही मामा 
काळाच्याआड गेले होते 
डौलात उभी असलेली 
समोरील बिल्डिंग
आणि ते मोठे वाडे 
धुळीत मिळू पाहत होते 

जाता जाता कोपऱ्यावर 
पुन्हा म्हसोबा मला भेटला 
कुणीतरी म्हसोबावर 
छप्पर बांधले होते 
अचानक म्हसोबा मला 
खूप केविलवाणा वाटू लागला 
त्याचे ते आकाशाचे छत
जणू काही  हिरावून घेतले होते 
त्यांची ती उन्हाची वस्त्र प्रावरण 
अंगावरची कुणी काढून घेतली होती 
आकाशा एवढा म्हसोबा 
अचानक दोन फूट झाला होता 

क्षणभर थबकलो 
उगाच उभा राहिलो 
ओळखीच्या त्या शिळेमधून 
मला एक  परिचित स्मित जाणवले 
जुने आपले कुणीतरी भेटले असे वाटले 
त्या त्याच्या ओळखीने 
मग मीही मस्तक खाली झुकवले 

त्याक्षणी तिथे 
आजीने आजारपणात केलेले 
अन फेडलेले अनेक नवस 
तिच्या आशीर्वादा सकट 
माझ्या डोक्यावरून 
हात फिरवून गेले 
जणू माझे आजोळ 
त्या म्हसोबा मधून  
माझ्यासमोर प्रगट झाले  
ते क्षण बालपणाचे  
तिथेच कुणीतरी  
होते कोरून ठेवले

अन म्हसोबा असे पर्यंत
ते तिथेच राहणार होते 

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

बूट हरवता

बूट हरवता
*************
सज्जनगडी बूट गेले
आणि चपला आळंदीत
परी माझे मी पण हे 
कसे राहिले रे अबाधित

बुटात असतो "मी "तर 
छान झाले असते की 
परतने जगी व्यर्थ या
मग झालेच नसते की.

चपलेचा अंगठा हे जर
असते अहम वावरणे 
किती छान होते असे 
चपला चोरीस जाणे

येतो जातो इथे तिथे 
अन मागतो मागणे 
घ्या हो माझे मी पण हे 
रिते रिते आहे होणे 
**
झटकतो कोणास कोण ?
झटकता उरेल कोॆण ?
प्रश्न ऐसा उभारताच
शून्यात हरवून गेले मन

बुटांमध्ये हरवला जो
बुटाविना दिसु आला 
विक्रांतचा ब्रॅण्ड नसला
विक्रांतला कळू आला

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज आणि भय

सांज आणि भय
***********

मृदू पायाखाली वाळू
वर पाखरांचा थवा
देहा वेटाळून होती
धुंद सागराची हवा

लाटा येऊनिया होत्या
पुन्हा पायास स्पर्शत
पायाखालील वाळूस
जणू मजेने ओढत

सान सोनूले ते जीव
देहा शंखात ओढून
पाणलोटा सवे होते
गडगडत लोळत

कुठे भरले डबके
शांत ध्यानस्थ बसले
निळे आकाश थोरले
तया आकारी भिनले

धाव धावूनिया लाटा
मागे सरल्या रुसल्या
लाल रेषा क्षितिजाच्या
हळू जळी मिसळल्या

लखलखणारे पाणी
रक्त सुवर्ण किनारा
आत मिटलेले मन
थोडा जागृत कोपरा

सांज वेळ ती कातर
मग देहात भिनली
कानी गंभीर गर्जना
फक्त गाज ती उरली
**
कुणी आले तर आता
इथे यांच पाण्यातून
एक विचार उगाच
गेला मनाला शिवून

त्याच क्षणास वाटला
लाटा आकार वेगळा
भास म्हणून असाच
वेडा विचार हसला

तिच इवलाली भीती
झाली क्षणात सागर
वाटे घेरलेले जणू
काही नसून समोर

मागे वळलो लगेच
दिवा दूरचा पाहत
झोत वाऱ्यांचे जणू की
होते मागुती ओढत

पाय खोलवर होते
मग उगाच रुतत
वाट हरवून  गेली
प्राण आलेले कंठात

वाळू सरता सरता
जीव सुखावला थोडा
अरे सुटला सुटला
स्वर कानी  ये उडता

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज भेट

सांज भेट 

तू भेटलीस मला एका दुपारी अन 
थांबलीस सांजवेळ होईस्तोवर 
तुझे लाजाळू शब्द होत गेले धीट 
तुझी झुकलेली नजर होत गेली तिखट 
तुझे बुजणारे स्पर्श होत गेले अविट
ती संध्याकाळ होती जणू एक जादूई गीत 

तू काय बोललीस कुणास ठाऊक 
मी काय बोललो तेही न आठवत 
डोळे होते तुला नजरेत साठवत 
अन् मन तुझी प्रतिमा रेखाटत 
एक ओळख विणत गेली घट्ट मैत्रीत 
एक वृक्ष बहरत गेला भर ग्रीष्मात 
एक दार उघडले मिट्ट काळोखात 
प्रकाशदूत होत आलीस तू जीवनात

तिला संध्याकाळ कसे म्हणू मी 
खरं तर तो एक उष:कालच होता 
स्वप्नांचे अलौकिक रंग घेऊन आलेला 
किंवा सकाळ दुपार संधीकाळ 
जणू त्या एका क्षणात एकवटला 
तेव्हापासून लखलखीत झाले जीवन 
पुन्हा कधीही झाकोळलेच नाही 
कुठल्याही कारणाने 
कुठल्याही शंकेने कुठल्याही संकटाने 

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे http://kavitesathikavita.blogspot.in

सरली जैसी वर्ष हजार

सरली जैसी वर्ष हजार

सरतील रे आणि हजार

विना थांबता काळ धावतो

खुणा काही न मागे ठेवतो

कशास आला कुठे चालला

या मातीचा हा असा पुतळा

पाया खाली या अनंत वस्ती

होतील आणि या ही वरती

जग क्षणाचे खेळ खुळ्याचे

हवे कळाया काय कुणाचे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

तुझे येणे

तुझे येणे

*******

तुझ्या ओल्या मृदू केसातून

निथळत असते कृष्ण आभाळ

डोळ्यांनी मी तयास टिपतो

होवून अतृप्त उजाड माळ

तुझ्या कांतीच्या शुभ्र प्रकाशी

मन हरवते जणू चैतन्यात

अन सारे ते तुझे बोलणे  

सजवून ठेवते खोल हृदयात  

कधी माळला मधुर गजरा

द्वाडपणे ये मजला चिडवत

त्या गंधातील अणुरेणूतून  

रेंगाळतो मी तव भवती रंगत

तुझ्या पावूली किणकिणणारी  

पैंजण तुझिया ध्यानी नसती

तू येण्याआधीच दुरूनशी

रव या हृदयास ऐकू येती

येणे तुझे असते उत्सव

वसंतातील मोहर संपन्न

जाणे तुझे प्रतिभेतील या  

विरहाचे क्षितीज कोंदण

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in 

दुःख सोबत

दुःख सोबत

दु:खाने शहाणा व्हायची

वा शहाणपण शिकायची

सवय कधीच मी

लावली नाही स्वत:ला

चटके बसणाऱ्या वाळवंटातून

गेलो डोहात डुंबायला

अन येतांना पोळतील पाय  

म्हणून रेंगाळलो नाही

घाबरत वेदनेला

पायात किती टोचले काटे

किती उमटले देही ओरखडे

पण ती आंबट गोड बोरे

पाच पैसेच त्याचे मूल्य नव्हते

दुखणाऱ्या पायाची

ठणकणाऱ्या देहाची

जळणाऱ्या मनाची

तडफड हृदयाची

वेदना ती ही काही औरच असते

जीवनाची अन जगण्याची

त्यातून भेट होत असते  

आणि रे आपण आहोत

हे आपल्याला कळते

म्हणून हात उंच उभारत

असे स्वीकारले मी दु:खाला

जसे मिठीत घेतले सुखाला

का न कळे कसे

पण कळून चुकले होते मला

ज्या क्षणी होतील दूर दु:खे

दुरावेल जीवनही

सवे राहतील ती फक्त

सुखाची प्रेते !!

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in