पाउस म्हणतो

पाउस म्हणतो

***********

वारा म्हणतो अडेल मी 

पाणी म्हणते पडेल मी 

या मातीच्या कणाकणातील 

बीज म्हणते रुजेल मी ॥१

तळे म्हणते भरेल मी 

माती म्हणते भिजेल मी 

या रानातील इवले इवले 

झाड म्हणते फुलेल मी ॥२

मोर म्हणतो नाचेल मी 

चिऊ म्हणते हसेल मी 

ओढयातील डबक्या मधला 

बेडूक म्हणतो फुगेल मी ॥३

मांजर म्हणते लपेल मी

मोत्या म्हणतो घुसेल मी 

पश्चात्तापी झाड तोड्या 

माणूस म्हणतो जगेल मी ॥४

पाऊस म्हणतो झाडे जगवा 

तरच इथे येईल मी ॥

वने जाळता झाड तोडता 

रे माघारी जाईल मी ॥५

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com  .

☘☘☘☘ 🕉️ 

बीजेचा चंद्र

बीजेचा चंद्र

**********

तुझिया बीजेची दिसे चंद्रकोर 

आनंद मोहर मन झाले ॥१

इवलीशी रेखा जणू भाळावर 

कोणी तालेवार मिरवती ॥२

तैसे ते आकाश प्रोढीने भरले 

शुक्र विसरले भरजरी ॥३

पश्चिमेची गाणी आली कानावर 

दूर रेतीवर उमटली ॥४

कुठे उगवली कुठे पेरलेली 

श्रद्धा थरारली मनातली ॥५

पाहता पाहता देखावा सरला 

आभास मिटला विलक्षण ॥६

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘☘ 

वैरी

वैरी

****

देहाची ही वाट देहाच्या गावाला 

जातसे वळून सुखाच्या डोहाला 

हिरव्या जाळीत पिकलेली फळे 

आंबट वा गोड रुचिर मधाळे 

थांबणार पाय वळणार हात 

घेता ओंजळीत कैसी रीत भात 

कधी जाता भेटे बकुळीची सडा 

वेचतांना फुले जीव होतो वेडा 

हसू देत कुणी बघू देत कुणी 

छातीत भरुनी  घ्यावी ती हुंगुनी 

फळ फुले पाने बहराचे गाणे 

पहावे ऐकावे म्हणावे प्रेमाने 

सुख नाकारून आनंद मारून 

कर्म दरिद्री तो जातसे निघून 

तयाला कैसे रे कळेल जीवन

घेतो जो वैरी स्वत:ला करून

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘.

दुपार

दुपार 

*****

वारा सळसळ 

करतो हलके 

क्षणात दृश्य 

करतो बोलके 

फांदी वरचे 

फुल सावरते 

पराग आपले 

उधळून देते 

पाना मधला 

पक्षी पिवळा 

शीळ घालत 

होतो भरारा 

माऊ बिचकत 

लक्ष हरवते 

खार इवली

निसटुन जाते 

चार पिवळी 

पाने दमली 

बस्स म्हणुनी 

होतात सुटली 

पाना मागील 

फळ पिकले 

क्षणात होते 

कुणी हेरले 

जल पृष्ठावर 

विहिरीमध्ये 

मान वळवून 

झाड पाहते 

क्षणात सगळे 

तसेच होते 

दुपार हलके 

कुस बदलते

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘

चैत्र

चैत्र

*****

चैत्र रंगाचा बहर

पानाफुलात नटला 

जीर्ण फांदीला खोडाला 

कैफ जीवनाचा आला ॥१

गेला ओघळून किती 

जीर्ण संभार पिवळा 

येण्या-जाण्याचा अनादि 

खेळ बंदिस्त चालला ॥२

रंग भरती डोळ्यात 

गंध दाटती मनात 

करी लगबग जाण्या 

ऊन सोनेरी दारात ॥३

स्वप्न जुनाट कोवळे 

हिरवी डहाळी होते 

कानी किलबिल तरी 

मनी विराणी जागते ॥४

धूळ परतीची उडे

मन पाऊल शोधते 

गंध दाटले काळोखी 

नभ निळे याद होते ॥५

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘

पळस

पळस

*****

भर उन्हाळ्यात 

रणरणत्या उन्हात 

जात असता 

उजाड  रानावनातून

अचानक

 त्या तपकिरी सुकलेल्या 

हिरवट पिवळट झाडीमध्ये 

दिसतो उठून..

पळस !

अरण्यातील संन्याशागत 

स्थिरपणे उभा स्तब्ध

जणू साधनामस्त 

आपल्यातच मग्न 

अंगावरील काट्याचे 

जीवनातील ओरखड्यांचे 

हरवून भान 

लावून ध्यान 

प्रखर उन्हात 

जणू तळपत 

तपस्येच्या तेजानं 

सारे आसमंत 

विखुरल्या पानांचे 

निष्पर्ण देहाचे 

हरलेल्या लढ्याचे 

असते अगतिक मूक मलुल

सारे काही हरवून 

सारे काही टाकून .

पण ताठ मानेने उंचचउंच 

कणाकणावर अस्तित्वाचा 

ठसा उमटवून 

आहे नाही ची खंत सोडून 

उभा असतो पळस . . .

त्याला पाहता वाटते क्षणभर 

असेच व्हावे आपण 

अन मग धमण्यातून वाहणारे 

माझे रक्त कण

होतात पळसाचे कण 

पळस अचानक 

व्यापून टाकतो 

माझे तन मन 

आणि खरोखर 

मी जातो पळस होऊन . .

माझे मीपण विसरून 

जमिनीवर ठेवलेले पाय 

जातात खोलवर 

जीवनाच्या पाहिल्या हुंकारापर्यंत

आकाशात  उंचावले हात 

हरवतात अनंत काळात 

स्वत:त हरवणा-या प्रश्नागत 

अन देहावर उमलतात फुले

प्रार्थना होवून 

माझ्याही नकळत .!!

*******

डॉ.  विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.com

माती

माती
***********
मातीतून जन्म
मातीत मरण
देहाचे सुमन
कौतुकाला ॥

मातीचं सजते
मातीचं धजते
मातीचं हसते
फुलातून ॥

माती महामाय
सृजना आधार
जीवना आकार
देत असे ॥

मातीची पणती
मातीची घागर
मातीचे आकार
लक्ष कोटी ॥

अनंत आकारी
तोच कणकण
असतो व्यापून
सर्वाठाई ॥

सजीव-निर्जीव
मातीच केवळ
श्रीदत्त प्रेमळ
दावी मज॥

आणि या मातीत
असते खेळत
चैतन्य अद्भूत
सर्वकाळ ॥

मातीला पाहता
विरक्ती दाटला
भाव देहातला
मावळला ॥

मातीचा विक्रांत
नमितो मातीला
लावितो भाळाला
नम्रतेने ॥

घडविले माय
म्हणून मी झालो
चैत्यन्यी नांदलो
दत्ताचिया ॥
*****
डॉक्टर विक्रांत प्रभाकर तिकोने.
https://kavitesathikavita.blogspot.com

उगाचच झाडे तोडणाऱ्यांनो

झाडे तोडणाऱ्यांनो
**************
उगाचच
झाडे तोडणाऱ्यांनो
तुम्हाला क्षमा नाही
कदापी नाही
तुमच्या पिढीला ही
अन् तुमच्या पुढच्या पिढीलाही
तुमच्या पापाचे कर्ज
फेडावे लागेल त्यांनाही
लाज नसलेली
तुमची वक्तव्य
अवतरणे उदाहरणे
कायद्यातील पळवाटा शोधणे
राजकारणी कारणे
छी छी
किती घाणरडे !
होय
तुम्ही जिंकलात
कत्तलीची संमती घेत
चौकटीत अडकलेल्या
कायद्याकडून
अन
आंधळ्या न्यायाची
परवानगी घेवून
पण तुमच्या या पापाला
क्षमा नाही
या गुन्ह्याला माफी नाही
पडणाऱ्या प्रत्येक झाडाचे आक्रंदन
प्रत्येक फांदीचा शाप
निर्वंश करील तुमचा
उगवून विनाशाची बीज
तुमच्या छातीत
तडफड कराल तुम्ही
प्राणवायुसाठी
तेव्हा हसतील
या झाडांचे अतृप्त आत्मे
तोवर हसून घ्या
जिंकल्याबद्दल
हि लढाई
पण त्या न्यायालयात
क्षमा नसते
कुठल्याही गुन्ह्याला
एवढे मात्र ध्यानात ठेवा.
**
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

हे वृक्षांनो (आरे कॉलनीतल्याही)

हे वृक्षांनो (आरे कॉलनीतल्याही)

हे वृक्षांनो
माफ करा आम्हाला
वाढतेय आमची प्रजा
वाढताहेत गरजा
नाही थांबवता येत
कत्तल तुमची आम्हाला
सत्तेमधील समीकरणे
धनिकांचे घर भरणे
जणू काही हे सारे
मान्य आहे आम्हाला

पर्याय असतात सापडतात
जर शोधले तर
युरेका नावाचा हर्षवायू
कधी लागतो हाताला

पण धनदांडगे कॉन्ट्रॅक्टर
टक्क्यांवर पोसली जाणारी
त्यांची बुभुक्षित पिलावळ
हसते ठेंगा दाखवून आम्हाला

मरा तुम्ही ठिकऱ्या पडत
पडा तुम्ही फांद्या तुटत
तुमचे ते हिरवे जग
जल्लाद म्हणू देत आम्हाला

त्या तुमच्या मरणात आम्ही
अधोरेखित केले आमचे मरण
शेवटी चिता आणि शवपेट्या ही
तुम्हीच होताना आम्हाला
*

© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

ऋणानुबंध

ऋणानुबंध
*********
एका झुडपाच्या पानी
दुज्या वृक्षांची ती फुले
परि सांभाळी प्रेमाने
देठ नसून जुळले ॥
साथ तयाची तशी ही
नसे जरी जीवनाची
दिसे तरीही देखणी
गाठ अमूल्य क्षणांची ॥
जाणे आहेच तयाला
येता झुळुक कोवळी
सांज नेईल अथवा
नच ओघळता खाली ॥
गंध दाटला मोहक
तया थोराड पानात
स्वप्न उमलले वेडे
फुल रुसल्या कुशीत॥
भाग्य कुणाचे हे किती
काही कुणास कळेना
बघ ऋणानुबंध हे
पाना फुलांस  सुटेना ॥

 डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in‍

वसंतागमन

वसंतागमन
*********

झाडावरती
नवी पालवी
वसंतातली
मोहरली

रहदारीचे
भान न तिला
जागा टिचभर
कुठे उरलेली

कोमल कोवळ
जीर्ण जिण्यावर
हळूच उमटली
जीवन मोहर

मीच असे रे
माझ्यानंतर
भान तरळले
अस्तित्वावर

आणि नितळ
नभात वरती
रंग फिकटसा
काही निळसर

झोत बोचरे
हवे हवेसे
आले लंघून
दिशा उत्तर

अणू रेणुने
स्वागत केले
कणो कणी
गाणे गुंजले

© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

तुझ्या पाखरांचे थवे

तुझ्या पाखरांचे थवे 
माझ्या गावी नाही आले 
नभ मेघाविन माझे 
चोचा पाणी न राहिले 

कैसे बोलावू तयाला 
काय खाऊ पिऊ घालू
माझी रिकामी कणगी
खोटे किती काय बोलू 

सांग तुझिया पाखरा 
व्यर्थ सोस माझा केला 
जीव लावून दुःखाला 
जन्म विरही वेचला 

त्यांच्या रुपेरी पंखांचे 
वेड होतेच मजला 
मधु गायन कानात 
जीव होता वेडावला 

सुन्या माळाचा आकांत 
आता उरे जीवनात 
स्वप्न ऋतूचे जळले 
काही अजून मनात

© -डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
 कवितेसाठी कविता ब्लॉगस्पॉट. डॉट. इन

दरी

दरी
****

लाल डोंगराच्या खाली
असे अंधार साचला
नसे वाटकरी कुणी
खाली गेला तो संपला

हा हा खेचतो उतार
वारा घेतसे ओढून
कुणी फेकल्या देहाचे
भान असे का अजून ?

युगे लोटली संपली
मौन संन्यस्त पत्थर
कुण्या मितीचे हे जीव
इथे करिती वावर ?

इथे असेल पुरले
सोने चांदी लुटलेले
कुणी केल्या कत्तलीचे
हात उजेडी धुतले

खाली कोसळे धबाबा
जग जिवंत हे सांगे
कुण्या वेड्या पावुलांची
आस कुणास का लागे ?


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज आणि भय

सांज आणि भय
***********

मृदू पायाखाली वाळू
वर पाखरांचा थवा
देहा वेटाळून होती
धुंद सागराची हवा

लाटा येऊनिया होत्या
पुन्हा पायास स्पर्शत
पायाखालील वाळूस
जणू मजेने ओढत

सान सोनूले ते जीव
देहा शंखात ओढून
पाणलोटा सवे होते
गडगडत लोळत

कुठे भरले डबके
शांत ध्यानस्थ बसले
निळे आकाश थोरले
तया आकारी भिनले

धाव धावूनिया लाटा
मागे सरल्या रुसल्या
लाल रेषा क्षितिजाच्या
हळू जळी मिसळल्या

लखलखणारे पाणी
रक्त सुवर्ण किनारा
आत मिटलेले मन
थोडा जागृत कोपरा

सांज वेळ ती कातर
मग देहात भिनली
कानी गंभीर गर्जना
फक्त गाज ती उरली
**
कुणी आले तर आता
इथे यांच पाण्यातून
एक विचार उगाच
गेला मनाला शिवून

त्याच क्षणास वाटला
लाटा आकार वेगळा
भास म्हणून असाच
वेडा विचार हसला

तिच इवलाली भीती
झाली क्षणात सागर
वाटे घेरलेले जणू
काही नसून समोर

मागे वळलो लगेच
दिवा दूरचा पाहत
झोत वाऱ्यांचे जणू की
होते मागुती ओढत

पाय खोलवर होते
मग उगाच रुतत
वाट हरवून  गेली
प्राण आलेले कंठात

वाळू सरता सरता
जीव सुखावला थोडा
अरे सुटला सुटला
स्वर कानी  ये उडता

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

अंगण शाळा

अंगण शाळा
.................

अंगणाची शाळा
अति लडीवाळ
निसर्गाचा खेळ
कळे तिथे ॥

येतात दारात
काऊ चिवू मैना
लावूनी पंखांना
रंग नवे ॥

झाडावर उंच
बसे मोठी घार
लपे पिलावळ
कोंबडीची ॥

वेलींवर फुले
पानांचे आकार
पाहून सुंदर
मन हर्षे

झाडांचा मोहर
पिकणारी फळे
खारोटांची बाळे
फांद्यावर

बेडूक डराव
सरड्याची धाव
शिकार सराव
मनी चा त्या

मोकळे आकाश
प्रशस्त अंगण
निजता चांदणं
डोळी भरे

कधी उबदार
उन्हात शेकणे
पाऊस झेलणे
ओंजळीत

येता प्रिय जन
रंगणारे खेळ
सुखाचे वादळ
पिंगा घाले

दिवाळी दसरा
होळी नि पाडवा
अंगणी विसावा
घेती सदा

अंगणा वाचूनी
वाढतात कुणी
कोषात रंगुनी
आपुलिया

तयांचे नशीब
पाहून मनास
होती काही क्लेश
उगाचच

डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज मैफिल

सांज मैफिल

खूप खूप वर्षांनी
जुन्या मित्रांच्या कोंडाळ्यात
गावाच्या वेशीवर
असतांना भटकत
आठवणींचे मोहळ
असतांना जागवत
येऊन ठेपली सांजवेळ
प्रकाश वस्त्र आवरत
अशोक  गप्प्या राजू दिलीप
किती बोलू किती सांगू
असंख्य घटना शब्द कथा
प्रत्येकाच्या गाठोडित

पाखरांची किलबिल हळू होत गेली
विंचरणेची खळखळ जाणवू लागली
दूरवर स्टँडवरचे दिवे लागले
अन् मित्रांचे पाय घराकडे वळू लागले

त्या संध्याकाळी
आम्ही वाटलेली असतात
हरवून गेलेली कित्येक वर्ष
भरलेल्या असतात
अनेक रिकाम्या जागा
अन सोडवलेली
कित्येक अधुरी उदाहरण
ते बाक ती शाळा ती घंटा
ते खेळ ते क्रीडांगण तो धिंगाना
एका सांजेत उलगडलेले सारे बालपण

तो पूल ते पाणी तो वारा
त्या गप्पा ते हास्य त्या टाळ्या
या सार्‍यांचे जणू
एक रसरशीत तैलचित्रच
होऊन बसले आहे मनात
भूतकाळाच्या दिवाणखान्यात
अन कुठल्यातरी निवांत क्षणी
पडताच त्यावर नजर
ओघळतात त्यातून अजूनही
तेच ते निरागस मैत्रीचे रंग
गहिऱ्या सांजरंगात मिसळून
गप्पांच्या मैफिलीचा कलौळ
टाकतो आसमंत भरून


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
Http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज लय

सांज लय

सांजवेळी एकटाच
घराच्या मी छतावर
पश्चिमेचे गार वारे
घेत मंद अंगावर

न्याहाळत होतो सुर्य
तदाकार होत होत
विसरले देहभान
जाणीवेला आक्रसत

कृष्णमेघ इवलाले
भेदूनिया मज गेले
किरणांचे मृदू स्पर्श
अंतरात उतरले

हळू हळू मीच झालो
माझ्यातील आकाशाचा
अंतरात मग फूटे
झरा एक आनंदाचा

जाणिवेत उमलले
लक्ष ग्रह गोल तारे
विश्व होतो पाहात मी
कवळून सारे सारे

सांजवेळ झाली तेव्हा
वेळ सुवर्ण साजरी
कृष्णजींचे शब्द गुढ
रुणझुणले अंतरी

कालातीत असे काही
मज भेटुनिया गेले
नामातीत गुढगम्य
अंतरात उमटले

(कृष्णजी=जे.कृष्णमूर्ती )

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
Http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज स्मृती

सांज स्मृती

सांजवेळी तुळसीला
आई लावे दिवा जेव्हा
मन भरे प्रकाशाने
देव आहे वाटे तेव्हा

सोनियांच्या प्रकाशात
अवतरे वरदान
कृतकृत्य होई मग
घरातला कणकण

परिचित मृदगंध
घुंगरांची खळखळ
मौन घेतल्या वृक्षांची
कानी पडे जपमाळ

येई दुरून कुठून
स्वरगंगा आळवली
गंध भाकरीचा ताजा
दिसे चूल पेटलेली

माझ्या मनातला गाव
जरी हरवला आता
कुण्या सांजेला एकांती
मज दिसे चित्रकथा



डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
Http://kavitesathikavita.blogspot.in

नर्मदा

नर्मदा

तिथे गेल्यावर

मी माझा नुरतो

आकाश होतो

निळेशार ॥

तिथे गेल्यावर

मी माझ्यात मुरतो

धरती होतो ॥

हिरवीगार

तिथल्या घाटावर

लहरत असतो

पाणी होतो

धुवाधार ॥

तिथल्या तटावर

मृत्तिका होतो

विखरून जातो

हळुवार ॥

तिथल्या वाटावर

सारे हरवतो

फक्त होतो

तदाकार ॥

माय नर्मदा

मी तुझे लेकरू

घे ह्रदयी मज

एकवार ॥

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

बीज

बीज


भिजलेल्या डोंगराने
पाणलोट सावरले
आकाशाचे फुल नवे
माळा‍वर ओघऴले

मीच होतो तेव्हा तेथे
मातीतले गाणे झालो
झिरपलो खोलवर
मुरमाची ओल ल्यालो

गवताचा  गंध ओला 
सनातन ओळखीचा
भरूनिया छातीमध्ये
अर्थ शोधे जीवनाचा

फुटूनिया गेले बीज
सांभाळले हरवले
थांबलेल्या क्षणांमध्ये
माझेपण जागे झाले

काय सांगू सखी बाई
खुळी वाट कुठे जाई
नादावले भान सारे
माझ्या अंतरी निळाई

डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोने
http://kavitesathikavita.blogspot.in