मी आहे

मी आहे

********

मीच आहे मीच आहे 

टक लावूनीया पाहे 

मीच आदि अंती आहे

इथे अन्य कोण आहे 

माझ्या विना जग नाही 

कळण्याला कळताहे 

परी सारी विसरून 

कोण इथे धावताहे 

वेदनात ओढवल्या 

बळेचि रडत आहे 

मी आहे  महाद्वारी या

पडूनिया उगा राहे 

बाप सांगे विक्रांतास

हाती एवढेच आहे

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘

झोका

झोका
°°°°°°°

झोका घेई  मन
पाळण्या वाचून
आत गाते कोण
शब्दाविन॥
प्रकाश फांदीला
असंख्य सुमन
पुंज पखरण
कणोकणी ॥
नाद रुणझुण
इवली कंपण
पराची स्पंदन
भ्रमराच्या ॥
तया पाहणारा
पाहता शोधून
शून्यची संपूर्ण
दाटू आले ॥
विक्रांत वलय
विलय डोहात
तळ कातळात
घनदाट॥

डॉक्टर विक्रांत प्रभाकर तिकोने
http://kavitesathikavita. blogspot.com

मोडली चाकोरी

मोडली चाकोरी
*****
पडोनिया गेला
बघ हातातला
संशय जोडला
जीवाने या॥

सुटोनिया पळे
बळे जो बांधला
श्रद्धेच्या खुंट्याला
अहंकार ॥

मोडले तोडले
घर ते बांधले
आशेचे थोरले
साक्षात्कारी ॥

उदास वासना
जळे संवेदना
दत्ताची कामना
जोपासली ॥

विक्रांत उघडा
जाहला डोंगर
वृक्ष माथ्यावर
पेटलेला ॥

पाहातो कौतुक
दत्त अभ्यंतरी
मोडली चाकोरी
गंतव्याची ॥

 © डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com

++++

हिरण्यगर्भी

हिरण्यगर्भी
*******

पसरे प्रकाश
निळ्या नभांतरी
स्वर्ण जरतारी
धागियात ।।

कोण उधळतो
कोण सावरतो
स्थिर फिरवितो
परिघात ।।

अनंत काळाचे
सतत वाहणे
धरणे सोडणे
कालातीत ।।

नव्हते आकाश
तेव्हाही जे होते
विश्वाचे बीज ते
लखाखते ।।

कळणे धुराचे
धरणे धुक्याचे
जाणणे तयाचे
तैसे काही ।।

विक्रांत पाहतो
पाहता नसतो
माघारी फिरतो
हिरण्यगर्भी ।।


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

शांतता

शांतता
*****

मी शोधू लागतो शांतता
गूढ गहन एकांतात
कुठल्याशा निर्जन देवालयात
कुठल्याशा शुभ्र हिम गिरीवर
अथवा पुरातन नदीच्या तीरावर
पण ती सापडत नाही
म्हणून जातो भटकत भटकत
कुठल्या साधूंच्या आश्रमात
वा समाधी स्थानात
पण तो कोलहल मिटत नाही
म्हणून मग शिरतो अंतरात
अगदी पेशींच्या केंद्रापर्यंत
जनुकांच्या तटबंदी मोडत
पण तिथेही असतोच
तो आवाज
स्पंदनांचे प्रतिध्वनी कंपनात झेलत
शेवटी मान्य करतो मी
त्या कोलाहलाचे सनातन अस्तित्व शांततेच्या प्राप्तीचा भ्रम दूर सारत
स्थिरावतो त्या कोलाहलात
फक्त त्यांचे स्वर ऐकत
त्याक्षणी जाणवते
तो कोलाहलाचा पडदा जातोय फाटत
अन् शांतता अवतरते
त्या कोलाहला सकट
कारण शांतता
कोलाहलाच्या नकारात नाही
तर सर्व समावेशक स्वीकारात आहे
हा अर्थ जातो मनात उमलत .


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

जखम

जखम
****

माझे असणे
ही माझ्या अस्तित्वावर
असलेली
सर्वात मोठी जखम आहे
माझे काहीतरी असणे
माझे काही तरी करणे
माझे कुणीतरी असणे
माझे कुणीतरी होणे
हे घावांवर होणारे घाव आहेत
ही जखम मिटावी
ही व्यथा सुटावी
म्हणून केलेल्या
साऱ्या आटाअाटी
जखम भरायचे सोडून
विस्तारित करीत आहेत
पण ही जखम देणाऱ्या
त्या शस्त्राचे
त्या वस्तूंचे
त्या हाताचे
कारण काय कारक काय
या अनुत्तरित प्रश्नांच्या
वेदना लहरी
पुन्हा पुन्हा त्या जखमाकडे
चित्त घेऊन जात आहेत
ही जखम माझा अंत करेल
कि घेऊन जाईन मला
त्या महावैद्यांकडे याचे उत्तर
तर काळच देईल
पण तोवर या जखमाचे
अस्तित्व स्वीकारत अन् सांभाळत
जगणे क्रमप्राप्त आहे मला .


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

होळी

॥ होळी ॥

देही प्रकटला

अग्नी जालंधर

होळीचा आकार

थोर झाला ॥

तापलेले शिर

हातात अंगार

होय स्वाहाकार

जाणीवेचा ॥

भरले चैतन्य

सरे देहभान

प्रेमाने पावन

होऊनिया ॥

सरली आकांक्षा

वेडी उलघाल

तृप्तीची मंगल

उषा झाली ॥

ऐसे चोजवले

प्रेमाच्या गाभारी

आभार आभारी

उणे पडे ॥

निरापेक्ष केले

विक्रांत पाहणे

म्हणून जगणे

कळो आले ॥

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

पाऊस वगैरे छान असतो !

पाऊस वगैरे छान असतो !

ठीक आहे यार

पाऊस वगैरे छान असतो

धुव्वाधार पडतो

खूप मजा आणतो

सगळीकडे हिरवे गार होते

जीवनाचे नवे दार उघडते  

नाही म्हणजे

मलाही आवडतो पाऊस

त्याचे नखरे

त्याच्या साऱ्या रुपासह

पण..

जोवर माझ्या मनातला

हा कोपरा भिजत नाही

तोवर कशालाच अर्थ नाही

तसे तर मी लाख यत्न केले

छातीवर वादळाचे

झोत झेलून घेतले

नखशिखात भिजलो

इमारतीच्या गच्चीवर

एकटाच.. 
कित्येक तास..

पण आतली माती

चक्क कोरडीच होती

रात्रभर झोप न लागलेल्या

टक्क डोळ्यासारखी

मला खरच कळत नाही

मी विरघळून का जात नाही ?

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

अद्वैतला भार न व्हावे

अद्वैतला भार न व्हावे

 ******************

तुझ्यामधले माझेपण

मजला मागे तुझेपण

तुझ्यातल्या माझेपणावर

गेलो असा की मी भाळून

तुझेपण ते देही मिरवून

चंद्र घेतला मनी गोंदून

पण विरहाची आग मिटेना

आषाढीही मन भिजेना

का रे असा हा जीव लावला  

पाऱ्या मधला तूच तुला

कुणी मिटावे जरी ना ठावे

अद्वैतला भार न व्हावे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

  

मिटो प्रश्न

जाळे प्रतीक्षा मनात 

वर्ष जातात उदास  

शीळ गोठली ओठात

साद घालता कुणास

भेटीगाठीत इथल्या

व्यथा होत्याच ठरल्या

क्षणी उघड्या पडल्या

का रे खुणा मनातल्या

सुखे जाळणारी व्यथा

कधी भेटते कुणास   

हर्ष जळूनी कोवळा

जन्म होतोच भकास  

हास्य मुखवटे जुने

तरी मिरविणे जनी

कुणा पडतो फरक

लाखो गेलेत मरुनी 

तडजोडीत कालच्या

दिन आजचा बुडाला

प्रश्न प्रकाश वाटेचा

पोटी रातीच्या दडला

जन्म मरण चरक  

क्षण क्षण घे पिळून

आस आतली कोरडी

तुट तुटते पिंजून

आता होवु दे रे अंत

अश्या निरर्थ खेळाचा

शून्यी पहुडून मन

मिटो प्रश्न अस्तित्वाचा  

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

जागवून स्मशान मी

जागवून स्मशान मी

बद्ध माझ्या वर्तुळात

नाचतात भुते भग्न

क्षुद्र चूक शोधण्यात  

अर्धवट वासनांनी

धुम्र देह धरलेले

माझेपण बाहेर ते

माझ्यावीन मांडलेले

अमर आशेच्या ज्वाला

रंग भरत अंधारी      

खुणावती बोलवती

सुखाच्या सरणावरी

इथे राख तिथे राख

जळल्या देहाचा वास

कोण मला खेचतो

कळण्या जीवन भास

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

राम माझा बुद्ध तुझा

जगण्याला भूमी दे रे 
सत्य शिव सुंदराची 
माणसाला येवू दे रे 
जाण त्या सर्वात्मकाची
 
द्वेष नको मत्सरही
मांगल्याची प्रभा व्हावी 
उमलून कणोकणी
श्रद्धेची सुमने यावी 
 
धर्मातरी वाटलेली 
मती ही निष्पाप व्हावी  
सख्य बंधुत्वाची उषा 
मनी उगवून यावी   
 
राम माझा बुद्ध तुझा 
कुणाची न चेष्टा व्हावी 
सद्भावना प्रेषितांची 
जगण्याची भाषा व्हावी 
 
देव देश धर्म माझा 
फक्त माणसाचा राहो 
वर्ण जात गोत्रासवे 
विक्रांत वाहून जावो 
 
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

तुझी माझी ही कहाणी

शेंडा बुडखा नसली

तुझी माझी ही कहाणी

वेड्या नशिबा आलेली

जाग अर्ध झोपेतुनी

कुणी नशेत कुठल्या

गाठी टाकल्या बांधुनी

मोळी चालली मुकाट

कुठे जळण होवुनी

तश्या येतात कविता

शब्द सवयी मागुनी

कुण्या मनात राहती

ऋतू निर्झराची गाणी

    

अर्थ हरवले सारे

पाणी तळ्यात पडुनी

माळरानी खळग्यात

आले पोपडे उलूनी

चार बांधले कोपरे

चार दशके जगाया

कुणा कळती बाहेर

जरी अंधार एकट्या

भान उतार प्रवाही

त्याला काळवेळ नाही

बीज हुंकारे मनात

उब ओल लागताही

ठसे जागोजागी तेच

तीच उसवली गाणी

जन्म विरतो विटतो

घ्यावा वाटतो रंगुनी

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोने

http://kavitesathikavita.blogspot.in