पावूस परतीचा

पावूस परतीचा

**************

पाऊस परतीचा 

भिजलेल्या प्रीतीचा 

दान सर्वस्वाचे

देण्याच्या वृत्तीचा 

पाऊस परतीचा 

चार पाच दिसांचा

असंख्य भुरभुरत्या

मुलायम आठवांचा 

पाऊस परतीचा

अनावर ओढीचा 

निसटल्या क्षणांच्या 

हळुवार मिठीचा 

पावूस परतीचा

भिजलेल्या मातीचा

फोफावल्या गवतात 

बहरल्या स्वप्नांचा 

परतीच्या पावसात 

मन भरे काठोकाठ

अलगद ओघळते

काही दाटलेले आत

परतीच्या पावसात 

चिंब भिजून घेतो  

अन् गीत राहिलेले 

पुन्हा गावून घेतो 

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com  

☘☘☘☘ 🕉️ .

मन आवरेना

मन आवरेना

**********

विचाराचे मन मनची विचार

सातत्य आधार मागतसे ॥१

गुंतवते मन हरेक वस्तूत 

सुखात दु:खात सदोदित ॥२

मन पाहू जाता हाती न लागते 

गुंडाळून घेते पाहणाऱ्या ॥३

मनापलीकडे सत्य दडलेले 

शब्दी कळू आले तरी काय ॥४

मनाची पकड मुळी न सुटते 

चक्र हे फिरते गतिमान ॥५

मन रामनामी संत समागमी

स्वरूपाचे धामी रमेचिना ॥६

मनाला रंजन हाच एक ध्यास 

विवेकाची कास धरवेना ॥७

बापा अवधुता मन आवरेना 

संसार सुटेना म्हणून हा ॥८

तुझाची आधार मजला केवळ 

धरून सरळ नेई पदा ॥९

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com  

☘☘☘☘ 🕉️ 

मीच का ?

मीच का?

खिन्न वाटा जीवनाच्या 

मज सांभाळत नाही 

सावलीचे झाड कुठे 

मज सापडत नाही 

सोस जीवाला सुखाचा

गाठणे ते होत नाही

स्वप्न हाती येत नाही

चालणे थांबत नाही 

सरतोच दिन अन 

रात्र ती  राहत नाही 

पूर्णतेची आस माझी

पूर्णत्वास येत नाही 

दिले दान जीवनाने 

टाळता रे येत नाही 

मीच का रे मीच का रे ?

प्रश्न हे संपत नाही 

धुंडले अन बांधले 

चित्त साऱ्या सुखांनाही 

करूनिया लाख यत्न

गाठ का बसत नाही 

दिसतेच सुख जरी

बाजरी मांडले काही

असून खिशात दाम 

मज घेववत नाही

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘..

भोवरा

मनाचा भोवरा 

***********

मनाचा भोवरा 

फिरे गरगर 

एका अक्षावर 

जाणिवेच्या ॥ 

कळते वर्तुळ 

स्थिर ते चपळ 

असतो केवळ

भास जरी 

नसलेले मन 

असले होऊन 

घडते जीवन 

गमे ऐसे 

कुणाच्या हातात 

भवर्‍याची दोरी 

कोण घरोघरी 

खेळतोय

इथे हे कळता  

सरे सारी चिंता 

राहितो फिरता 

गरगर

विक्रांत पाहतो 

अवघे फिरता 

अन फिरवता 

अंतर्यामी

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘☘२३५

स्मृती भुतावळ

स्मती भुतावळ

*******

स्मृतीत जगणे 

नसते जगणे 

अरे ते मरणे 

सर्वकाळ ॥

सारी भुतावळ 

झालेल्या क्षणांची 

वाटते आताची 

जरी इथे ॥

आठवी आठव 

सारा विसरतो 

मलाच पुरतो 

मीच खोल ॥

कालच्या डोळ्यांना 

आज हा दिसतो 

क्षण निसटतो

म्हणुनिया ॥

मनाचे खेळणे 

मनाचे जगणे 

मनाचे राहणे 

सर्वकाळ ॥

पाहतो विक्रांत 

कालचे सोडून 

आजचा होऊन 

काही नवे॥

🌾🌾🌾

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 

https://kavitesathikavita.blogspot.com 

☘☘☘☘☘☘ 

काळ

काळ !

************

रवी मध्यानीचा

खाली उतरला

काळ्या काजळीची

किनार नभाला

सरलेले वर्ष

मानलेला काळ

जाय उतरणी

देहाचा ओघळ

कल्लोळ भरला

जल्लोष चालला

एकेक दिवस

क्षणांचा सोहळा

कालही मी होतो

आहे नि आजला

काळ कल्पनेत  

जन्म वर्तुळाला

कळताच मन

भ्रम मावळला

अनादि जीवन

हुंकार उरला

विक्रांत नावाचा

आकार मानिला

इथेच होता नि

असेल नसला

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

माझेपण

माझेपण

माझेपण मीच
पाही एकटक
उठले बालक
जैसे काही

नवल जगाचे
नवल स्वतःचे
नसल्या पणाचे
उमटले

स्वप्न जागे झाले
स्वप्नी हरवले
स्वप्नात चालले
सारे  काही

जाहलो तटस्थ
चालल्या दृश्यात
थेंब पाण्यात
तैल एक

क्षणी स्थिरावून
उगे जागेपण
क्षणाचे चलन
क्षणी पाहे


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

सांज आणि भय

सांज आणि भय
***********

मृदू पायाखाली वाळू
वर पाखरांचा थवा
देहा वेटाळून होती
धुंद सागराची हवा

लाटा येऊनिया होत्या
पुन्हा पायास स्पर्शत
पायाखालील वाळूस
जणू मजेने ओढत

सान सोनूले ते जीव
देहा शंखात ओढून
पाणलोटा सवे होते
गडगडत लोळत

कुठे भरले डबके
शांत ध्यानस्थ बसले
निळे आकाश थोरले
तया आकारी भिनले

धाव धावूनिया लाटा
मागे सरल्या रुसल्या
लाल रेषा क्षितिजाच्या
हळू जळी मिसळल्या

लखलखणारे पाणी
रक्त सुवर्ण किनारा
आत मिटलेले मन
थोडा जागृत कोपरा

सांज वेळ ती कातर
मग देहात भिनली
कानी गंभीर गर्जना
फक्त गाज ती उरली
**
कुणी आले तर आता
इथे यांच पाण्यातून
एक विचार उगाच
गेला मनाला शिवून

त्याच क्षणास वाटला
लाटा आकार वेगळा
भास म्हणून असाच
वेडा विचार हसला

तिच इवलाली भीती
झाली क्षणात सागर
वाटे घेरलेले जणू
काही नसून समोर

मागे वळलो लगेच
दिवा दूरचा पाहत
झोत वाऱ्यांचे जणू की
होते मागुती ओढत

पाय खोलवर होते
मग उगाच रुतत
वाट हरवून  गेली
प्राण आलेले कंठात

वाळू सरता सरता
जीव सुखावला थोडा
अरे सुटला सुटला
स्वर कानी  ये उडता

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

मन

मन

मन म्हणून रे काही
असे नसते मुळात
एक बुडाडा पाण्यात
येतो जातो रे क्षणात

मन विचाराचा कण
भले मोठे वाळवंट
नसे अंतपार त्यास
खेळ मांडला शून्यात

मन मारता न मरे
मन कोंडता न कोंडे
मन जिंकले म्हणती
ते तो खचित थापडे

मन शोधता शोधता
मन कासावीस होते
येते उसळून वर
नवे विश्व घडविते

मन चांगले वाईट
मन दयाळू कठोर
रंग काचेचेच सारे
आत प्रकाश अपार


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

उधारी

उधारी

गर्द गूढ निळ्या रात्री

घेऊनिया डोह गात्री

माथ्यावरी चंद्र दावी

खुळी स्वप्ने जरतारी

फाटलेले ओठ अन

गाणे उलतेच उरी

तो सुखाचा सोस जून

स्वप्न मानतोच खरी

वेडी फुंकर कुणाची

वेदनांना डिवचते

जाळ रक्तातील तप्त

श्वास शून्य पेटवते

तम देही कोंडलेला

पेशीपेशी हतबल

तीच व्यर्थ कवाईत

तोच चालतोय खेळ

दिवसांची ही उधारी

आता पेलवत नाही

नि सुखाचे उखाणेही

या मना सुटत नाही

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

मन

मन

मनाचे बंधन

मनाचीच मुक्ती

जगण्याची सक्ती

मनामुळे॥

मनाचीच मूर्ती

मनाचाच देव

उभा तो सावेव

गाभाऱ्यात ॥

मनाचीच माती

मनाचा आकार

घडला साकार

चतुर्भुज ॥

मनाचे बिंदूले

मीपणे सजले

जगत हे झाले

अंतर्बाह्य ॥

मनाच्या संकल्पी

शुन्यात प्रवेश

सुटुनिया वेस

गावाची या॥

मनाचा आधार

घेवून विक्रांत

मनाचे स्वगत

ऐकतसे ॥

ऐकता ऐकता

मीपण जाणले

जाणणे उरले

शब्दातित ॥

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

मित्र आणि अपमान

मित्र आणि अपमान

आजकाल अचानक अपमानांना

माझे स्मरण होवू लागले आहे

मित्र ही आता तिरमिरीत येत

काही काही बोलू लागले आहे ||

मित्रांवर रागावयाचे असेल तर

त्यांना मित्र तरी का म्हणावे

आयुष्य असे काही धडे मजला

सहजच शिकवू लागले आहे ||

मान्य ,खुर्चीलाच मान असतो

बाकी तास ओझे वाहणे असते

समोर सन्मान देणारे आता

फोनवर झापू लागले आहे ||

मर्म ठावूक झाले की मग

मांजरानाही वाघबळ येते   

विझलेल्या आगीवर घोडे

कागदाचे नाचू लागले आहे ||

काय कुणाचा किती आहे ते

कधीच पर्वा नव्हती परंतु 

अजून जळला ना स्वयं अहं   

विक्रांतास दिसू लागले आहे ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

। मी ।

। मी ।

मी कोण आहे ?

या आदिम प्रश्नांची

कधीतरी उमटणारी

ठसठस

सहज विसरून जाते

जगण्याच्या धावपळीत

अहंच्या सजावटीत

सुख उपभोगाच्या तंद्रीत

जोवर समोर येत नाही

अस्तित्वाला नष्ट करणारे

देहाला मिटवणारे

मृत्यूचे दर्शन

मी जर मरणारच नसतो

तर काहीच प्रश्न नव्हता

मी कसा झालो

हे विचारण्याचा

ही संपून जाण्याची भीती

नसल्याची चिंता

कमवलेले हरवण्याची काळजी

कणाकणात रुतलेली आसक्ती

जी भाग पाडते

कळत न कळत

तोच प्रश्न विचारण्याला

मी कोण आहे

अन् हे सारे का आहे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

मन पाखरू

त्या डोळ्याच्या

कोनामधुनी  

मन पाखरू

गेले वाकुनी

जरा थांबले

फांदी झुकवुनी

उंच उडाले

वारा होवुनी

हृदया मधली

स्पंद घेवुनी

स्वप्ने आली

देही उमलुनी

चारच दाने

चोची मधुनी

कुणी सांडले

उगाच हसुनी   

तया झेलता

गेलो वाकुनी

कणाकणाला

त्या मी घेवुनी

शब्द भेटले

नवे होवुनी

गीत सजले

श्वासा मधुनी

येईल पुन्हा

वाट वळवुनी

वदले काही

वदल्या वाचुनी

त्या वाटेला

डोळे बांधुनी

उगा राहिलो

जीव वाहुनी

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

नवल मनाचे

मी

****

चपळ मनाचे चपळ वळण

चपळ चलन 

अनिर्बंध ॥ १

मनात गुंगले जीवन गुंडले

कधी न कळले 

कुणासही ॥२

सुजाण सज्जन जाणती हे मन

भ्रांतीचे कारण 

म्हणूनिया ॥३

जपाच्या माळेत श्वासाच्या लयीत

स्वराच्या नादात 

अडवती  ॥ ४

नियम करिती धारणा धरती  

परंतु हरती 

क्षणोक्षणी ॥५

नवल मनाचे बंधाशी खेळते

यत्नची ठरते 

पळवाट ॥६

परंतु पाहता मनाचे जनन

विचारामधून 

होत असे ॥७

'मी' चे ते स्फुरण येताच घडून

आधार घेवून 

जग सृजे ॥७

अस्ताचली रवी किरणे ओढून

जातसे निघून 

आल्यावाटे ॥८

तया त्या ‘मी’ चे ठेवीता “मी” भान

नवल घडून 

येते पुन्हा ॥९

तेव्हा ‘मी’ मधून निघाले विचार

परत ‘मी’ वर 

जमा होती ॥१०

मग “मी” माझ्यात होवून वेगळा

पाहतो चालला 

खेळ सारा ॥११

मज वेटाळून “मी” पण राहते

एकले उरते

माझ्याहून ॥१२

पुढचे काय ते सांगू मी आता

दिसतील वाटा 

चालणाऱ्या ॥१३

विक्रांत नावाचे अस्तिव पोकळ

कळो मृगजळ 

आले काही ॥१४

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/