रविवार, २८ फेब्रुवारी, २०२१

प्रसाद

प्रसाद
*****

मिळाला प्रसाद 
दत्ताच्या दारात 
शुभ आशीर्वाद 
कृपा कर ॥१॥

कृष्णावेणी तीरी
पाहिली श्री मूर्ती  
आनंदली वृत्ती 
मनोहर ॥२॥

वाहिले सुमन 
प्रसाद सुमन 
कृतार्थ जीवन 
सुमनाचे ॥३॥

अथांग अपार 
माईचा तो तीर 
सुवर्ण संभार 
रवी करे ॥४॥

चैतन्य दाटले 
देहाच्या खोळीत
श्रीदत्त कृपेत 
भिजलेले ॥५॥

निमाला विक्रांत
क्षण चौकटीत 
बहू ऋणाईत 
सखयांनो ॥ ६॥
*******

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

शनिवार, २७ फेब्रुवारी, २०२१

हस्तांतरण


हस्तांतरण
*******
हे गूढ निर्मितीचे 
हस्तांतरण जीवनाचे 
जीवाकडून जीवाकडे 
आहे युगायुगांचे 

हि साखळी अमरत्वाची 
देहावाचून वहायाची 
सोडूनही देहास या 
देहपणी मिरवायची 

नसेल तेव्हाही मी 
अरे असेलच रे मी 
सांगतो बजावूनी 
जणू मलाच की मी 

बाप जगतो मुलांमध्ये 
आहे कुठे वाचलेले 
हे ज्ञान गुणसुत्रातले 
राहते इथे साचले 

पुन्हा मी पुन्हा मी 
येतच राहतो मी 
पुन्हा पुन्हा नवेपणानी
पुन्हा जीर्ण होऊनी

*********
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

शुक्रवार, २६ फेब्रुवारी, २०२१

स्वातंत्रवीर सावरकर

स्वातंत्र्यवीर सावरकर
*****************

शिवबाच्या तलवारीचे तेज होते 
स्वातंत्र्यवीर सावरकर 
तिला माहीत नव्हती माघार 
तिला माहीत नव्हती हार 
तिला फक्त माहित होते लढणे 
सर्वस्व पणाला लावून 
शत्रूवर तुटून पडणे.

तिच्या घणाघाती घावांनी 
हादरून टाकले होते आंग्लभूमीला 
तिचा खणखणाट घाबरत होता 
कृत्रिम पुरोगामित्वाला
तेथे नव्हते लपने-छपने 
राजकीय खेळ खेळणे 
पदासाठी गादीसाठी स्वार्थासाठी 
स्वतःला हिरव्या रंगात रंगून घेणे 
म्यानात गपचूप लपून बसणे.

भरमध्यांनी आकाशात तळपणार्‍या 
सूर्याचे तेज होते 
स्वातंत्र्यवीर सावरकर 
जे व्यापून  घेत होते 
सारे आकाश 
दिगंतापर्यंत पसरत होता 
त्याचा प्रकाश 
दिवा भितांना ते 
कधीच कळले नाहीत 
काळोख्या खोबणीत 
तोंड लपवून बसणाऱ्या 
निशाचारांना 
ते कधीच दिसले नाहीत.

राष्ट्रदेवते पुढे अखंड पेटलेल्या 
धूनीतील अंगार होते सावरकर 
आणि त्या धूनीत पडत होती 
आहुती 
देहाची मनाची घराची दाराची 
बंधूंची पत्नीची सर्वस्वाची 
स्वातंत्रा आधीही 
आणि स्वातंत्र्यानंतरही 

निरपेक्ष निरामय 
कुठलीही लांछन नसलेली 
काळीमा नसलेली धूर नसलेली
ही धूनी विटाळण्याचा विझवण्याचा 
प्रयत्न केला अनेक स्वार्थी लोकांनी
आणि संधिसाधू नतद्रष्टांनी  
त्यांचे हात भाजले 
त्यांची वस्त्रे जळाले
आणि ती लपून बसले 
आपापल्या  ढोलीत 
तोंड लपवित 
अन मेले विस्मृतीत.

भगवान शंकराच्या 
तिसऱ्या डोळ्यांतील 
साक्षात अग्नी होते 
स्वातंत्र्यवीर सावरकर  
जहाल भेदक कठोर 
इथे नव्हती जागा  
माया मोह ममतेला 
स्वत: च्या जगातील 
इवलाल्या स्वार्थांना 
तिला नको होते 
ताम्रपत्र मानपत्र सन्मान  
ती आग जाळत होती
अनार्य असत्य आणि मालिन्य 
पसरलेले या भूमीवर सतत  

ती आग अजूनही विझली नाही
ते तेज अजुनही मावळले नाही
ते आहे विद्यमान हजारो लाखो  
डोळस विवेकी धीर अन 
दूरदृष्टी असलेल्या हृदयात  

त्या प्रकाश वृक्षाचे 
हजारो लाखो अग्निकण
येऊन पडले आहेत 
आमच्या मनात काळजात रक्तात  
जे देत राहील आम्हाला 
सदैव धैर्य  प्रेरणा आश्वासन
निराशेच्या प्रत्येक क्षणी
पेटून धडाडून आतून 
हे महापुरुषा 
हे पुण्यपुरूषा 
हे आमच्यातील अंशा 
तुम्हास कोटी कोटी अभिवंदन

********
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********



गुरुवार, २५ फेब्रुवारी, २०२१

चकवा

चकवा 
******
आशा अनंत घेऊन 
तुझ्या रानात हिंडलो 
वृक्ष विविध पाहूनी 
तया सुखे हरवलो ॥१

कधी सावली कुणाची
मज  फार आवडली   
फळे रुचिर कुठली
बहू  प्रेमाने चाखली ॥२

किती रंग उधळणं 
किती ऋतूंचे सोहळे  
किती काळ गमावला  
भान नाहीच उरले ॥३

याद आली अचानक 
मग रानच्या राव्याची 
केला आटापिटा सारा 
वांच्छा जया भेटण्याची ॥४

चित्त भरले ग्लानीने 
असे कसे हे घडले 
मन वाटवधे झाले 
मज लुबाडून गेले ॥५

आता घालतो मी साद 
प्राण शब्दात ओतून 
येई जीवलगा येई 
मज जाई गा घेवून॥६

मन बेरकी बहूत 
मज भरवसा नाही 
काय चकव्यात जीव 
पुन्हा पडणार नाही॥७

उभा ठायीच मी आता 
सारा सोडून देखावा 
कधी भेटेल श्रीदत्त
माझा प्राणाचा विसावा ॥८

******
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

बुधवार, २४ फेब्रुवारी, २०२१

ग्रांट मेडिकल कॉलेज


ग्रांट मेडिकल कॉलेज 
****************

मी माझ्या कॉलेजला 
त्या जि एम सि ला 
धन्यवाद कसे देऊ 
माझे हे ह्रदय  
शब्दात कसे ठेवू 

ज्ञान दिले तिने मला 
विज्ञान दिले तिने मला 
उत्कृष्ट साधन दिले
 जगण्याला 
जगात अभिमानाने
 मिरवायला 

कुण्या एका पावसाळ्यात 
आलो मी या प्रांगणात 
खरंच सांगतो पाहून तिला 
ह्रदयात लागले धडधडायला 
एवढा मोठा पसारा पाहून 
गेलो हरखून गेलो हरवून 
जरा घाबरून जरा बावरून

ओळखीचे तर कोणीच नव्हते 
पण बहुतेक सर्व हुशार चेहरे होते 

दगडात बांधलेल्या त्या
मोठ्या प्रशस्त इमारती 
अवाढव्य भव्य आरामदायी 
एक गाव होईल एवढी वस्ती
जणू काही आधुनिक 
गुरूकुलाची देखणी मूर्ती 

मग पहिला 
तो लांब-रुंद उंच शवविच्छेदनाचा हॉल 
तिथे टेबलावर ठेवलेले 
ते फार्मुलीनच्या भयंकर वास येणारे 
डोळ्याची आग करणारे
मेंदूला झिणझिण्या आणणारे
ते मृत मानवी देह 

पुढे ती अनिवार्य चिरफाड 
थोडे कुतूहल 
थोडी घृणा
आणि खूप करूणा
यांनी ओथंबून गेलेले मन 

खरंच मी क्वचितच  
स्कालपेल  हातात घेतले होते 
क्वचितच विच्छेदन केले होते 
मानवी जीवनाचे व देहाचे 
क्षणभंगुरत्व मला
व्यापून राहिले होते  

फिजिओलॉजी त्यामानाने बरे होते 
तेथे समजून घेणे होते 
एक विलक्षण जगच 
न पाहताही समोर दिसत होते 
आणि त्या मातीच्या देहातील 
ती अमाप असीम विलक्षण प्रज्ञा 
मला चकित करुन सोडत होती 
पेशी पेशीचे कार्य 
रक्तवाहिन्यांची जाळ
ती संप्रेरक ते सूक्ष्म विद्युत प्रवाह 
अवघे एखाद्या जादूगाराच्या 
गोष्टी सारखं वाटत होतं 
 
आधीच अंतर्मुख असलेले मन 
अधिकाधिक खोल जाऊ लागले होते 
या विलक्षण देहातील घडामोडी पाहून 
त्याची क्षणभंगुरता जाणून 
ते जगण्याचा अर्थ शोधू लागले होते 

मला बाहेर 
विज्ञानाची दिप्ती जाणवत होती 
आणि अंतरी अनुभूतीची गुहा उघडत होती


© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

उपाधीत जगणे

उपाधीत
********

उपाधीत जगणे 
उपाधीत मरणे 
मज लाजिरवाणे 
करू नको ॥

असे रुतलेलो 
गाळी अडकलो 
मरणा लागलो 
सोडवी रे ॥

घेई देह सारा 
मनाचा पसारा 
सोडून दातारा 
जाऊ नको ॥

धावे बळेविन 
गातो गळ्याविन 
भजे भक्तीविन 
तुजलागी ॥

आलोय शरण 
तुज दयाघन 
इतुके जाणून 
हात धरी ॥

दोषांचे भांडार 
भरले अपार 
दृष्टी तयावर 
देऊ नको॥

दत्त दत्त दत्त 
हृदयात गीत 
भरो तुझी प्रीत 
कणोकणी ॥

अजून ते काही
मागणे रे नाही 
विक्रांता या पायी 
राहू दे रे॥

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

मंगळवार, २३ फेब्रुवारी, २०२१

कोरोना योद्धा

कोरोना योद्धे
****:*****:
बंद होत्या  गाडया 
बंद होती  रेल्वे 
बंद होती विमाने 
सारे रस्ते सामसुम 
बंद सारी दुकाने
नव्हते  कुठे 
चिटपाखरू

कणा कणात भिती होती
मनामनात भिती होती 
हवेची प्रत्येक  झुळुक 
दहशत घालत होती 
भेटणारी प्रत्येक व्यक्ती 
नकोशी वाटत होती 

हि भिती  
महाभिती होती
कारण ती
मृत्यू भिती होती 
कारण
मृत्यू घेवून जाते 
सारे काही . .
तन मन 
आप्त जन 
प्रियजन 
मिळवलेले धन
मानपान 
क्षणात हिसकावून

अन आपल्यानंतर 
मागे राहिलयाचे 
काय होईन
या चिंतेचे वादळ.
राहते मन व्यापून

या सार्‍यात 
स्वीकारलेले कर्तव्य 
प्राणपणाने निभावनारे 
मरण समोर असूनही 
ठामपणे उभे राहणारे 
जे काही लोक होते 
ते सामान्य असूनही
असामान्य होते
ते खरोखर योध्देच होते 

ते हि पळ काढू शकत होते 
घरात लपुन राहू शकत होते 
नोकरी तर जाणार नव्हती 
शिक्षा मोठी होणार नव्हती 

जीवापेक्षा इथे काय मोठे असते 
जीवावर येताच 
माकडी हि पिलावर उभी राहते 

म्हणुनच
प्राण पणाला लावणार्‍या
या महावीरांना 
घेतलेले वाण 
निर्धाराने निभावणार्‍या
या परमवीरांना 
लाख लाख सलाम.

******

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********







.

सोमवार, २२ फेब्रुवारी, २०२१

उशीर (उपक्रमासाठी)

वेडा वृक्ष हा आता वठून गेला आहे 
पान पान सांडून जळून गेला आहे 
येता येता किती तू उशीर केला आहे 
वर्षाराणी जन्म हा सरून गेला आहे

एक एक बिंदू दवाचा वेचून जगत होतो 
पान पान वाचवत वाट पाहत होतो 
दिसायची दूरवर तू क्षितिजी मिरवतांना 
सावळ्या त्या बटावर स्वप्न उधळत होतो 

काय तुवा कळलेच ना हे अंतर जळत होते  निशिदिन स्मरत तुजला जणू तप करत होते झालोय असा बदनाम या प्रेमास जग हासते सरणासाठी फांद्यावर कुऱ्हाड आता चालते 

नाही कसे म्हणू मी तुवा अनंत दिधले होते कितीतरी ऋतू सुखाचे  देहात माळले होते  
येणे तुझे सुखावत झाड चिंब भिजले होते
तुझ्यासाठीच फांदीवर मखमल ल्यायले होते 

गेलीस कधीतरी तू पुन्हा आलीच नाहीस
न कळे कुठल्या जगात  हरवली होतीस
आलीस आता स्मरूनी वा सहजी अशी तू 
पण आता सांग इथे कुणा कशी भेटशील तू
********

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

रविवार, २१ फेब्रुवारी, २०२१

पाहीले समर्था

पाहीले समर्था
***********

पाहीले समर्था 
स्वप्नीचिया सृष्टी
आनंदाची वृष्टी 
झाली जणू ॥१

कौपिनधारीन
शांत यतिरुप 
साजिरे स्वरूप 
तेजोमय ॥२

होते देवघर 
अज्ञात कुठले 
आसनी बसले 
गुरूराय ॥३

वदले मजला 
घे रे घे मागून
इच्छा पुरवून 
मनातली ॥४

कळल्या वाचून 
पदी कोसळून
घेतले मागून 
तेच पाय ॥५

ठेवा निरंतर 
याच या पदाला 
अन्य ते मजला 
नको काही ॥६

पाठी पडे थाप 
डोईवर हात 
जाहला कृतार्थ 
विक्रांत हा ॥७

***
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

शनिवार, २० फेब्रुवारी, २०२१

गाडे

गाडे
****

अडलेले गाडे माझे 
अजूनही अडलेले 
पाठीवर ओझे अन् 
पाय खोल गाडलेले ॥
 
अंधुकशा दिशा सार्‍या
तारे तमी काजळले
हाके नच प्रत्युत्तर 
दीप सारे विझलेले  ॥

वाटाड्या तो येईल का ?
घेऊनिया जाईल का ?
किंवा इथे असाच हा 
मार्ग माझा खुंटेल का ?॥

घनघोर प्रश्न मनी 
काळजाचे पाणी पाणी 
डोळ्यांमध्ये प्राण सारे 
अन मौन आळवणी ॥

फांदीवर बसलेले 
पाप माझे हसते का ?
पायाखाली वळवळ 
कर्म माझे डसते का ?॥

दाटलेले जागेपण 
कणोकणी हाकारते 
पापण्यांशी वैर तरी 
दृष्टी सदा पाणावते ॥

वाट पाही विक्रांत हा 
शीत घेई अंगावरी 
हरकत नाही मुळी 
मरूनिया गेला तरी ॥

जागेपण राहो पण 
डोळ्यांमध्ये भरलेले 
दत्त पदी नवा जन्म 
स्वप्न तेच उरलेले ॥


© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

गुरुवार, १८ फेब्रुवारी, २०२१

अक्का


अक्का
*******
तुझिया रुपात 
मूर्तिमंत कष्ट 
होते ग नांदत 
घरात या  ॥१॥
परी त्या कष्टाचे 
तुजला न भान 
जीवनसाधन 
जणू काही  ॥२॥
चार भिंतीच्या या
जगात रमली
आणिक सरली 
गाथा तुझी ॥३॥
जर का कधी  तू
पडती बाहेर 
झेंडा जगावर
उभारती ॥४॥
होतीस हिरा तू
मुकुटा वाचून
तेज न जाणून
आपुले ग ॥५॥
अपार तुझिया 
 प्रेमात वाढत
आकाशी उडत
गेलो उंच ॥६॥
हातात आता या 
हजार चांदण्या 
परी त्या पाहण्या 
नाहीस तू ॥७॥
जरी  उलटली
तपे दोन माय 
येते तुझी सय 
सदोदीत ॥८॥
जन्मजन्मांतरी
भेट तुच आई
अन मज घेई
कुशीत ग॥९॥
आई वाचुनिया 
नसतेच घर 
विक्रांत माहेर 
जिवाचे या॥१०
***********-

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********




बुधवार, १७ फेब्रुवारी, २०२१

खुणा


 खुणा.

*****

माझ्या मनातील खुणा 

दत्ता पुसता पूसेना  

व्रण स्मृतीचा खिळ्यांचे

खोल आतील मिटेना  


इथे लपवितो काही  

डाग बेपर्वा पडले

वस्त्र मलमली मृदू

जरी त्यावरी ओढले


दिला मुलामे वरती 

बरे वाटे पाहताना 

दोन दिसात परंतु

तडे पडती तयांना 


आत जाणतोय परी 

माझ्या साचल्या व्यथांना 

जन्म दारभ्य वाहीले 

त्याच त्याच कामनांना


तुवा दिधली घालून 

जग चालवया रीत 

देवा चुकलो चुकलो 

नच झाले रे स्वहित 


तुच करविता सारे 

नीती नियमांचे द्वार 

नाही म्हणत तुजला 

तया अपवाद कर 


करे विनंती दयाळ 

एका नव्या आरंभास

जुने मोडून पडू दे 

व्यापी तुच जीवनास 


तुझा होवून विक्रांत

सदा राहो रे पदास 

ओझे सुखांचे चुकांचे 

नको आता या जीवास

*********


© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********


रविवार, १४ फेब्रुवारी, २०२१

सावल्यांचे जग

सावल्यांचे जग
***********

सावल्यांचे जग असते अगदी खोटे खोटे 
कुणी कुणाचा धरला हात कुणा न कळते 

धरल्या वाचून धरल्याचा होतो कुणा भास 
धरला की न धरला प्रश्न पडती कुणास 

सावल्यांच्या जगाचे पण एक बरे असते 
कुठलीही सावली न कधी कुणा चिकटते 

सुंदर असते कधी अथवा विद्रूप दिसते 
मूळ वस्तूस परी त्याची फिकीर नसते 

सावली होऊन कधी कुणी कुणाची जगते 
सावली सम पाठलाग कुणी कुणाचा करते 

तीच सावली कार्य कारण जाता बदलून जाते 
कळल्या वाचून कुणालाही किती वेगळी होते 

सर्वात सुंदर सावली पण वृक्षाचीच असते 
भर उन्हात वनव्यात जी शीतलता देते 

कधी एकांतात चालतांना उगाचच रस्त्यात 
सावलीचाच राक्षस होतो आपल्या मनात 

रात्रही असते खरंतर फक्त एक सावली 
आपल्या देहावरती अवनीने पांघरली 

चंद्रही सावलीत तिच्या त्या लुप्त होतो 
पौर्णिमा अमावस्या आहे जगास सांगतो 

प्रकाशाचा अर्क सूर्य सर्व सावल्यांचा नियंता  
त्याची छाया असेल का पडत कुठे जगता  

सावलीच्या प्रश्नाला सावलीच उत्तर 
प्रकाशाचा अंत होता उरे सावली नंतर 

सावल्यांची जग हे सदा गुढ कोडे घालते 
कधी काळी भिवविते सदैव मज खुणावते


© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

मंगळवार, ९ फेब्रुवारी, २०२१

निरोप

निरोप
******

तुझी जाण्याची ती घाई 
माझ्या जीवावर येई 
सूर नुकता लागला 
गाणे हरवून जाई  ॥

पण जाहली ती भेट 
हे ही काही कमी नाही  
वर्षाकाठी बहरतो 
ऋतू वसंत तो पाही ॥

नाही बोलणे घडले 
मन सारे उघडले
परी स्पर्शात क्षणाच्या 
सुख अमृत सांडले ॥

पुन्हा विरह सामोरी 
जणू प्रवास सागरी 
उदयास्त पाहतांना 
तुज स्मरणे अंतरी ॥

तुझ्या गहिर्‍या डोळ्यात
प्रेम पाहिले अलोट
पुन्हा जीवना मिळाला 
एक जीवनाचा घोट  ॥

चल येतो ग सोडाया
पळ सोबत आणखी 
जन्म कुठला असेल 
तुझ्या सोबत आणखी ॥

*****
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

सोमवार, ८ फेब्रुवारी, २०२१

राधा


राधा
*****

खरंच होती का 
राधा अस्तित्वात ?
कुणास ठाऊक 
पण नाही सापडत 
ती भागवतात !

पण तिने व्यापलेले 
आकाश इतके प्रचंड आहे 
की तिचे देहाने असणे नसणे 
गौण आहे भाव जगतात 

खरंतर राधा असते 
भक्तीने भारलेल्या 
प्रत्येक मनात . .
त्या अवस्थेचे
परमोच्च शिखर होऊन 

तो राधा भाव 
हृदयात उतरला की 
कृष्णही जातो 
जणू आपण होवून

बाकी फुटकळ शृंगाराच्या 
कथा त्यांच्या 
ठेवल्या आहेत 
बऱ्याच आंबट शौकीनांनी लिहून 
त्या त्यांच्या मनातील 
वासनांच्या चिंध्याच आहेत 
लपवलेल्या  
राधा कृष्णरुपी 
तलम वस्त्रानी पांघरुन
खोटा साज लेववून 

जसजसा
राधेचा विचार करावा 
तसतसे असे वाटते 
ती अवस्थाच आहे 
देहातीत 
ज्यात वाजत असते 
कृष्ण धून 
बासरीच्या अनाहत सुरांनी 
अन झिरपत असते
पौर्णिमा 
सहस्त्र दलातील 
चंद्रातून 
पेशी पेशी तुन होत असते 
नर्तन 
जाणवत असते 
स्पंदन 
चैतन्याचे आनंदाचे
शब्दातीत सुखाचे 

सर्व कर्मेंद्रिये 
पंचेंद्रिये 
सूक्ष्म इंद्रिये 
जातात एकवटून 
त्या एका जाणिवेत 
ती जाणीव 
म्हणजेच 
राधा !

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

रविवार, ७ फेब्रुवारी, २०२१

रजकास धन्यवाद


वासनेचा खेळ 
जाणती श्रीगुरु
म्हणुनी कृपाळू 
जन्म देती ॥१॥

भोगल्या वाचून 
सुटती न काही 
म्हणुनिया पाही 
भोगवती ॥२॥

अनंत जन्माच्या 
अनंत वासना 
भोगवून मना 
सोडवती ॥३॥

इंद्रीय शमन 
करुनिया मन 
निर्मळ होऊन
जात असे ॥४॥

अन्यथा बाधक 
होतात सतत 
राही फिरवत 
योनीतून ॥५॥

पहा रजकाचा 
जीवन वृत्तांत 
गुरुचरित्रात 
वर्णिलेला ॥६॥

म्हणूनीया भोग 
आला जो वाट्याला 
भोग रे तयाला 
जाणुनिया ॥७॥

आणिक नवीन 
फुटो न अंकुर 
ऐसे गुरुवर 
करताती ॥८॥

भोग रोग योग 
कौतुक गुरूंचे 
मोक्ष पथिकाचे
मुक्काम हे ॥९॥

कर्म प्रारब्धाचे
गणित चक्राचे 
कुणा कळायचे 
तयाविन ॥१०॥

भोग ही भोगावे 
रोगही भोगावे 
गुरूला स्मरावे 
अंतरात ॥११॥

विक्रांत रजका 
देई धन्यवाद 
भोग क्लेश वाद 
धडा दे जो ॥११॥

मिळे आश्वासन
गुरू घडवून
आणती जीवन
भक्तांचे रे ॥१२॥

श्रीपाद वल्लभ
भक्तांचे तारक3
हिताचे रक्षक 
सर्वकाळ ॥१३॥

विक्रांत शरण 
तयाला जावून 
म्हणे सांभाळून 
घेई दत्ता  ॥१४॥

****

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

शनिवार, ६ फेब्रुवारी, २०२१

निळेपण


निळेपण
********

मुक्त आकाशात 
चैतन्याचा पूर 
प्रकाशाचा नूर 
निळा निळा  ॥

निळेपणी चंद्र 
मिरवितो आभा 
प्रकाशाचा गाभा 
दाटलेला  ॥

निळ्या पाणियात 
निळ्या निळ्या लाटा 
प्रकाशाच्या वाटा 
असंख्यात ॥

निळूली चांदणी 
निळेपणी खणी 
तेजाच्या अंगणी 
लखलखे॥

निळसर नग
गडद ध्यानस्थ 
न्याहाळे अंतस्थ 
निळेपण  ॥

पाहता पाहता 
डोळे झाले निळे 
निळूले ओघळे
नीलपाणी  ॥

निळे झाले मन 
निळे झाले तन
हसतोय कृष्ण 
नीलमनी ॥

विक्रांत निराळा 
नुरेचि वेगळा 
झाला निळा निळा 
कृपा दत्त  ॥

**********
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

मंगळवार, २ फेब्रुवारी, २०२१

वृक्ष मरण



एक मरण
*****
एक झाड होतं 
सांगा गेलं कुठं 
भर चौकात 
वाढलेलं मोठं 

कोणी सोडलं रं
कुणी मोडलं  रं
स्वप्न सजलेलं 
नभी हरवलं 

होती छाया गर्द 
खगा सवे बाळ 
तया बुंध्या चाले
बालकांचा खेळ 

दिसे माती आता 
वर उकलली 
कण ‍ पाचोळ्याचे 
झुडपाच्या खाली 

असे भरलेलं 
दुःख अवकाशी
मूक आकांताच्या
पडलेल्या राशी 

गाड्या जाती आता 
तिथं मिरवत 
रस जीवनाचा 
पडे निपचित

 दुःख माझे डोळा 
येतं ओघळतं 
कुणी पुसे मज
काय डोळीयात 

कसे सांगू तया 
मज काय झालं
जणू काळजाला
खिंडार पडलं

झाड नाही आता 
होऊन जळणं 
रोज चाले मी ही 
गिळून मरण


© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
**********

श्रीपाद सखी

श्रीपाद सखी *********** स्वप्न हरखले डोळीया मधले  स्वप्नास लंघुनी स्वप्न हे उरले ॥१ नभात लक्ष दीप उजळले  अन चांदण्याचे तोरण जाहल...