*****
एक झाड होतं
सांगा गेलं कुठं
भर चौकात
वाढलेलं मोठं
कोणी सोडलं रं
कुणी मोडलं रं
स्वप्न सजलेलं
नभी हरवलं
होती छाया गर्द
खगा सवे बाळ
तया बुंध्या चाले
बालकांचा खेळ
दिसे माती आता
वर उकलली
कण पाचोळ्याचे
झुडपाच्या खाली
असे भरलेलं
दुःख अवकाशी
मूक आकांताच्या
पडलेल्या राशी
गाड्या जाती आता
तिथं मिरवत
रस जीवनाचा
पडे निपचित
दुःख माझे डोळा
येतं ओघळतं
कुणी पुसे मज
काय डोळीयात
कसे सांगू तया
मज काय झालं
जणू काळजाला
खिंडार पडलं
झाड नाही आता
होऊन जळणं
रोज चाले मी ही
गिळून मरण
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
**********
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा