तुझ्या पाखरांचे थवे
माझ्या गावी नाही आले
नभ मेघाविन माझे
चोचा पाणी न राहिले
कैसे बोलावू तयाला
काय खाऊ पिऊ घालू
माझी रिकामी कणगी
खोटे किती काय बोलू
सांग तुझिया पाखरा
व्यर्थ सोस माझा केला
जीव लावून दुःखाला
जन्म विरही वेचला
त्यांच्या रुपेरी पंखांचे
वेड होतेच मजला
मधु गायन कानात
जीव होता वेडावला
सुन्या माळाचा आकांत
आता उरे जीवनात
स्वप्न ऋतूचे जळले
काही अजून मनात
© -डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कवितेसाठी कविता ब्लॉगस्पॉट. डॉट. इन
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा