डाव

डाव

कधी उन्हात पोळतो

कधी जातो साउलीला

आयुष्याचा खेळ नच

कधी कळतो कुणाला ॥

कधी नीटस मांडला

कधी उधळून दिला

किती रंगला तरीही

अंती मातीत आखला ॥

व्यूह परीकर थोर

हरतात  जिंकलेले

काळासी होड चाले

नाणे वर उडवले

दर दिसी नवा डाव

दर निशी नवी हार

कमावितो नच कुणी

गमावतो वारंवार

हारजीत अंती पण

अवघाची हरणारे

उठूनिया जाती गडी

येती नवे खेळणारे

खेळण्याच्या सोस तरी 

काही केल्या जात नाही

कुणा हवे खेळण्याला

काहीच कळत नाही

खेळविता दूर कुठे

आत किंवा बसलेला

खेळण्याच्या गोंगाटी या

आत्मभान हरवला 

©डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in