मी मायेचा तो पुतळा
जो जन्मा कधी न आला
जणू तमाचा उमाळा
घन अंधारी उठला
मी नटची खेळातला
राजा क्षणिक बनला
डगमगत्या तख्ताला
खरे म्हणून बसला
मी पारा काचेमधला
जो बिंब रूप जाहला
नसलेल्या असण्याला
शून्यात सजवू गेला
मी भूमी न आधाराला
आकाश न व्यापायाला
'"मी आहे" कळतो ज्याला
तो डोळा जाणीवेतला
© डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा