बीज
भिजलेल्या डोंगराने
पाणलोट सावरले
आकाशाचे फुल नवे
माळा‍वर ओघऴले
मीच होतो तेव्हा तेथे
मातीतले गाणे झालो
झिरपलो खोलवर
मुरमाची ओल ल्यालो
गवताचा गंध ओला
सनातन ओळखीचा
भरूनिया छातीमध्ये
अर्थ शोधे जीवनाचा
फुटूनिया गेले बीज
सांभाळले हरवले
थांबलेल्या क्षणांमध्ये
माझेपण जागे झाले
काय सांगू सखी बाई
खुळी वाट कुठे जाई
नादावले भान सारे
माझ्या अंतरी निळाई
डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोने
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा