देई रे दातारा
मागतो ते मला
मग तू वाटेला
लावा पुन्हा ।
किती फसवसी
किती ठकविसी
येता मी दाराशी
घालविसी ।
काय मी मागतो
धनमान यश
जाणतो तो पाश
मोहमयी
करी रे विरागी
विषय मोडून
टाक रे फाडून
मनोपट
तृष्णेची इवली
जळो मुळे सारी
कर रे आंधळी
दृष्टी जगा
देह कवतुक
मनाचे लालन
अहम संगोपन
करू नको
ऐक रे विनंती
देई तव प्रीती
अविरत स्मृती
मनामाजी ।
ज्ञान भक्ति विना
येऊ नये चित्ती
विक्रांतची मती
होवो दत्त ।
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogdpot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा