**********
ती मेली पडून खालती
सुमन कोवळी पोर होती
स्वप्न साजरे होते डोळी
गोड खळी गालावरती
दोष कुणाला द्यावा कुणी
वा स्वीकारूनी जावे पुढती
असंख्य लोटी जन धावते
दक्षिणेकडे हे जगण्यासाठी
रोज मुठीत प्राण आपुला
गर्दी मधला घेऊन जाती
कुणास ठाऊक उद्या कोण
पकडत असेल गाडी शेवटी
अगो बाळ ग तू नच मेली
तुला मारले या शहराने
रुळाजवळ अन हरवले
जीवन भरले मधुर गाणे
उद्या तरीही तोच लोंढा
कोंडवाडा डब्या मधूनी
धावेल पुन्हा जीव घेऊनी
मरणाशी नि पैज लावूनी
आणि पुन्हा पडेल कुणी
नाजुक राकट हात निसटूनी
रडेल मी ही सवे आणखीन
एक बातमी येईन छापूनी
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
++++
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा