जीवन सदैव
मागते सुख
फाटका खिसा
पाकीटा भोक
चार चवल्या
खुळखुळ हाती
ऐकत ऐकत
जिंदगी जाती
सावळा चेहरा
लोभस खरा
तो ही तोडून
जातो अंतरा
सरती दिन
स्वप्ने अपार
अन अकाली
सुटती आधार
देहाचे ओझे
जन्माला होते
वेदना गाठोडे
शब्दात कण्हते
विश्वाचा स्वामी
असतो कुणी
गुरेच बांधली
तयाच्या दावणी
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा