जा मज तुझा अंधार देवून

जळू देत स्वप्न वेडे

जीवा भूल घालणारे

अन तप्त उन्हाचे या

भान पुन्हा येवू दे रे

कसे म्हणू सखी तुला

स्वप्न व्यर्थ असते ग

ठरलेला भंग त्याचा

मजला पुन्हा नको ग

ते सुखांचे दिस माझे

गेले कधीच सोडून  

जरा जरा फुले हाती

जातो तुलाच वाहून  

जा सांभाळून तू सखे

सोबत प्रीत ही घेवून

जातांना पण जा मज

तुझा अंधार देवून

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/