निळाई
*****
बरसले शब्द आकाश होऊन
बसले शब्द हृदयात जाऊन
मग कोरडेपणा माझे ओशाळून
गेले चैतन्यात चिंब चिंब भिजून
रुजणार बीज हे कोणत्या ऋतूत
घेणार आधार कुठल्या भूमीत
होईल वृक्ष की राहील झुडपात
जाईल नभी का सांदी कोपऱ्यात
कुणास ठाऊक काय प्राक्तनात
सुखावले तनमन आता हे काही
जावे फुटून कवच वाटते वज्रदेही
कुठली भूमी नकळे आकाशही
प्रार्थनेत शतजन्म जाहले प्रवाही
दाटली डोळ्यात घनगर्द निळाई
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com .
☘☘☘☘ .
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा