स्वीकारले जीणे
आहे तैसे दत्ता
जगता जगता
जाय पुढे
दुःखाचे ओझे न
सुखाची काळजी
रित जगण्याची
जाणियली
केवढा हा पसारा
सांभाळसी प्रभू
माझी मात सांगू
काय तुला
घडावे स्मरण
तुझे प्रेम भरी
तेणे उपकारी
सुखीया मी
आणिक ती काही
वांछा मनी नाही
सारे तुझ्या पायी
वाहीयले
विक्रांत जगतो
वाटेने चालतो
दत्ताला पाहतो
अंतर्यामी
*
डॉ.विक्रांत प्रभाकर
तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
**
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा