कणभर पापे
होतात गगन
देताच सोडून
क्षण मात्रे
करोडो सहज
जातात सुटून
खुर्दा चिटकून
राही परी
सावध रे मना
राही सांभाळून
न दे कवळून
मोह कधी
अवधूत बापा
आण मार्गावर
मन हे चुकार
पुन्हा तुझ्या
काट्याचे कुरूप
न दे रे होऊन
टाकी उपटून
त्याच क्षणी
विक्रांता साधन
येऊ दे घडून
सदैव बसून
दारी तुझा *
डॉ.विक्रांत प्रभाकर
तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा