जळणार्‍या पानाचे ते
इवलेसे दु:ख होते .
माळावर पसरले
हताश रुदन होते
दवामध्ये अडकले
पाणी किती पुरणार
मुरूमाच्या पहाडात
खोल किती मुरणार
कुठल्याही जीवनाने
असे कधी जळू नये
फुले होण्याआधी अशी
कळी कधी सुकू नये
जन्म मरणाचे चक्र
काळा पोटी युगे गेली
जळतात जन्म किती
कुणी कधी मोजियली
ओरखडे पण मनी
खोलवर उमटतो
जीवनाचा भास अन
डोळ्यापुढे ढासळतो
डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा