हे मायेचे रूप
मनोहर
जीव अजुनी होय
अनावर
अन मातीच्या वृक्षाला
या
अजुनी येतो मुग्ध
मोहर
सरला ऋतू काल
वसंती
तरीही मनी शरद
अजुनी
तमात गेली विझली
गाणी
सूर कुठूनी हे
येती कानी
सुटली साथ स्पर्श
हरवले
नावा पुरते नाते
राहिले
कोन्यामधल्या अंधारास
फुटता कुपी गंधी
व्यापले
जन्म धावतो
कळल्यावाचुनी
कशास घटते अशी
कहाणी
मिटता मिटता पान
पापणी
दार उघडते स्वप्न
दालनी
अंती काय ते मना
न कळते
फिरणे नाही नदी
जाणते
झगमगत्या रंगात अखंड
जललहरींचे नृत्य
चालते
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोने
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा