वाटले मज की विझलो
मी
कुण्या मरुस्थळी पडलो
मी
ते माझे प्राक्तन
समजुनी
दुरवरी मग बसलो
मी
गीत एक मग आले कानी
ओला वारा श्वासात
भरुनी
डोळ्यांनी अन आग पिवूनी
पुन्हा खोलवर
रुजलो मी
कांचन झाली तप्त
मृतिका
क्षणात भास्कर
मंद फिका
काही तुजला मिळे बहाणा
हे विश्वकारका कळलो मी
किती देखणी तरीही
माया
फितूर झाली अवघी
काया
चार पाचूचे शब्द दयाळा
तया प्रकाशी विरघळलो मी
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
http://Kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा