प्राजक्त

पुन्हा एक शुभ्र सडा
पडे माझ्या अंगणात
दरवळे गंध तोच
आज या कणाकणात

भूमीवर सांडलेले
चांदणे ते घनदाट
कोमलता कोंडलेली
होती जणू त्या क्षणात

एक एक शब्द होता
ओघाळता शुन्य नाद
रानीवनी पोहचला
गूढ त्याचा पडसाद

कसा जन्म कसा मृत्यू
घटनेला अर्थ नाही
प्राजक्ताचा जन्म मनी
पेक्षा जीणे सार्थ नाही
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोने.


 https://kavitesathikavita.blogspot.in/