जैसी ते शुकाचेनि आंगभारें, नळिका भोविन्नली एरी मोहरें

  

साऱ्या पोपटा माहीत होते 

नळी कुठे ठेवली आहे ते 

तरीही धावले मोही पडले

लटकून अन उलटे झाले 

पिंजऱ्यात मग त्या लवंडून

पाठ शब्द घोकून घोकून 

पेरू मजेने खात राहिले

जगा ज्ञान देवू लागले

जागे व्हा रे नीट पहा रे  

आत्मरूप ते जाणून घ्या रे 

पाहता पाहता भरले पिंजरे 

भक्त माना डोलू लागले 

काही शिकलो मग मी ही 

जाड शब्द कधी न जाणले

आणि भोवती खूप जमवले

खुश मस्करे स्वार्थ भरले

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोने 

http://kavitesathikavita.blogspot.in