ते फळ
तू दिलेले
मधुर
लाल रसिले
माझ्या
ओठावर
तरंगत
राहिले
पण ते
तुझे अर्धे
असतेस
तू दिले
तर
अधिक मधुर
असते
लागले
हे ही
भाग्य पण
कमी
नसे माझे
काही मिळे
मज
तुझिया
हातचे
विक्रांत प्रभाकर
जेव्हापासून कळले मजला कि जीवनाचे नाव मरणे आहे . डोक्यास बांधून कफ़न मी ,त्या मारेकऱ्यास शोधतो आहे. (अनुवादित)
पुत्रशोक ( डॉ. हरेश मंगलानी सरांच्या मुलाच्या, डॉ. रौनकच्या आकस्मक निधनाने उमटलेली व्यथा) ******* मुलाचे पार्थिव खांद्यावर वाह...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा