ते फळ
तू दिलेले
मधुर
लाल रसिले
माझ्या
ओठावर
तरंगत
राहिले
पण ते
तुझे अर्धे
असतेस
तू दिले
तर
अधिक मधुर
असते
लागले
हे ही
भाग्य पण
कमी
नसे माझे
काही मिळे
मज
तुझिया
हातचे
विक्रांत प्रभाकर
जेव्हापासून कळले मजला कि जीवनाचे नाव मरणे आहे . डोक्यास बांधून कफ़न मी ,त्या मारेकऱ्यास शोधतो आहे. (अनुवादित)
प्रिय बाबासाहेब *********** कृतज्ञतेच्या किनाऱ्यावर येवुन तुम्हाला करतो आहे मी अभिवादन कुठलाही रंग कुठलाही झेंडा हातात घेतल्...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा