एक पहाड अजस्त्र कातळी
दोन्ही हात पसरून
दोन्ही हात पसरून
उभा आहे कधीचा
सारी वाट अडवून
प्रत्येक प्रहार आवेगी
सपशेल व्यर्थ करणारा
छिन्नी हातोडी पोलादी
प्रत्येक भग्न करणारा ...
खुंटलेली हरेक वाट
वळून वाकवून फिरफिरून
तिथेच येते अगदी काहीही करून ..
खेळा अलिकडे हवे तेवढे
रस..रंग..रूप.. मेळा
नाव..सत्ता..प्रतिष्ठा..
कितीही करा गोळा
मातीला तुमची कीव येईपर्यंत ..
पुढे जायच्या पण नकोच बाता.
एक म्हातारा थरथरत्या मानेचा
तेवढ्यात न कळे येतो कुठून
अनघड गोष्ट एक सांगतो रंगवून
पटते जी नच पटून
मनात बसते पण खोल घुसून
तो सांगतो..
कुठल्यातरी गूढ रात्री
वितळतो पहाड पुढे सरते वाट
अन पुढे गेलेला वाटसरू
येत नाही कधीच परतून
त्यासाठी पण
प्रत्येक रात्र जागे राहावे लागते
अन आपण आपल्या पाहण्याला
सदैव पहावे लागते
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा