घर दार टाकुनिया
नांवगाव पुसलेले
बेवारस अस्तित्वाचे
बैरागी दूर निघाले
हातामध्ये झोळी काठी
वर केस बांधलेले
लुंगी शाल देहावर
भाळी नाम कोरलेले
जगामध्ये असूनही
सारे जग तुटलेले
सरलेल्या जीवनाचे
ओझे खोल गाडलेले
कुणी अलिप्त अबोल
तुळस भांगेमधले
कुणी धुरात पांढऱ्या
स्व:खुशीने गुंतलेले
अन्नासाठी जरी कुणी
वेषांतरही केलेले
कुणी चिंता सोडूनिया
देहाला लाथ मारले
या चेहऱ्या नाव असे
मेंदूमध्ये लिहिलेले
प्रीती स्मृती गोष्टी किती
उरामध्ये जपलेले
काही पाने सुटलेली
कवितेच्या वहीतली
घडीच्या होड्या होवून
धारेमध्ये पडलेली
कुणीतरी लिहितांना
अर्धी टाकूनी दिलेली
एक उदास कहाणी
शेवट न सुचलेली
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा