तिचे दु:ख मणभर
असे तिच्या उरावर
माझे दु:ख कणभर
सांभाळे मी जन्मभर
पावसात जावूनी मी
कधी भिजतच नाही
सुरामध्ये वाहुनी ती
गाणी म्हणतच नाही
तिने आग प्यायलेली
कडवट वंचनेची
तन मन विटाळून
उरी खंत वेदनेची
मागतो मी प्रीत तिला
फुटलेले तळ भांडे
तिच्या हाती अंगाराची
तप्त आग तडतडे
थोडे सुख द्यावे घ्यावे
प्रीती मध्ये जगू जावे
जीवनाचे गाडे जरा
सावलीत विसावावे
परी तिचा हट्ट जुना
मन मिरवीते खुणा
कधी काही कटाक्षांनी
वेडी खुळी आशा मना
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा