हसता हलकेच तू
ऋतू बहरून येतो
मी पाखरू
होवूनिया
हिरव्या मनात
गातो
तिरपा कटाक्ष
तुझा
मन उजळून जातो
त्या क्षणाच्या
प्रतिक्षेत
मी रातदिन जळतो
अबोल ते बोल तुझे
घेरून मनास राही
मी जगात कोणत्या
त्या
नको विचारूस काही
हा भ्रम असे का
माझा
शून्यात मनाच्या
खुळा
भाग्योदय
नशिबाच्या
वा प्राचीवरती
दाटला
हे गीत संगीत कसे
हृदयातून उमटे
मी बेहोष असे आत
जगणे उगा वाटते
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोने
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा