अमावस्या पांघरून
उगवतो चंद्र कधी
असूनही नभांगणी
दृष्टी येत नाही
कधी ||
अशी प्रीत नशिबात
येवू नाही कुणा
कधी
मिटूनही
अस्तित्वाला
थांग लागतो ना
कधी ||
लाख स्वीकारतो
जन्म
मन स्वीकारत नाही
जळूनिया जाते जग
कुणा कळतच नाही ||
हासुनिया मिरवता
शब्द सजतात जरी
कुणाविना जगतांना
शर घुसतात उरी ||
उधळल्या
कुसुमांना
झेलण्यास गेलो
कधी
पावसात
निखाऱ्याच्या
ब्र ही मुखी न ये
कधी ||
पथावरी आखलेल्या
जीवनाचे गाडे
चाले
कुणा इथे फुरसत
कोण कुणाविना
गेले ||
ताटव्यात
गुलाबाच्या
कुणीतरी मग्न आहे
भुरळतो वाटसरू
थोडे डोकावण आहे ||
चला नसे हे ही
थोडे
गंध गुलाबाचा आला
पाया खाली काटे
तरी
जन्म फुकट न गेला
||
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा