एक शून्य अंधुकसे
जरा जाणवू लागले
अंतर्बाह्य कोंदाटून
साऱ्या विश्वात
भरले
एक नाटक नसले
दिसू नीटस लागले
खेळ छाया
प्रकाशाचे
भय ओळखी लोपले
जाणीवेत आकळले
बीज उलटे रुजले
सर्वव्यापी सनातन
नित्य नूतन कोवळे
तेच जुने जरी
डोळे
नवे पाहणे हे झाले
पाहणारा प्रियतम
त्या न अजून पाहीले
भरजरी “आहेपण”
दार खुणावते निळे
लेणे जीवनाला नवे
माय गुरुदेवे दिले
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा