गुंफण
******
कशी तुटते कुणाच्या वेड्या मनाची गुंफण
नाती विभक्त होऊन
उरे एकाकी जीवन
वाटा सुटतात कधी
पथ मोडतात कधी
जरी एकच प्रवास
हात सुटतात कधी
शब्द चुकलेले काही
हट्ट रुतलेले काही
माळ तुटता गळ्याची
मोती ओघळून जाई
असे असते किती रे
इथे आयुष्य हातात
सरे संसार थाटला
तीन-चार दशकात
पंख लावून काळाचे
सुख विहंग उडतो
मनी भरला उत्कट
क्षण कालचा गमतो
कणकण आनंदाचे
घ्यावे ओंजळी भरून
द्यावे उंच उधळून
जाण्याआधी ओघळून
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा