दत्ता टाक रे पुसून
किंवा भिजलेल्या मनी
दैवी ठिणगी पाडून
वृक्ष वाढला उठला
झाले जगणे जगून
वाट पाहतो विजेची
दोन्ही हात पसरून
वाट एकेक मिटली
गेली कड्या त पडून
दार भिंतीत चिणून
गेलो स्वतःला कोंडून
आता जगतो तमात
डोळे स्पर्शाचे होऊन
अन सरावलो असा
राही प्रकाशा वाचून
किती ठोठावले दार
झाले डोके आपटून
जाणे घडणार नाही
तुझ्या कृपेच्या वाजून
लाज वाटते आता
असे निरर्थक जगून
करी शेवट अवघा
जावा विक्रांत मिटून
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा