******
धुंदावल्या मनाचा या
झोका उंचावर जाई बांधलेली दोर फांदी
तया मुळी भान नाही .॥
झोक्यावर झोका चाले
गतिला त्या अंत नाही
तना मना कैफ चढे
काळवेळ बंध नाही ॥
माझ्यासवे झोका माझा
माझेपण तया येई
वर खाली जग होई
हर्ष शोक येई जाई ॥
पाहतांना खेळ वेडा
झोका दिसेनासा होई
दोर फांदी झाड झोका
जणू एकरूप होई.॥
आकाशाचे अंग होता
सुख अन दु:ख नाही
निथळतो चंद्र नवा
उतरणे होत नाही ॥
म्हटले तो झोका होतो
म्हटले तो रिता होतो
मन पवनाचा गाठी
अवधूत खुणा देतो ॥
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘ .
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा