दत्त
म्हणता म्हणता
आला
सुखाचा रे पूर
पथ
पडला दृष्टीस
झाले
काटे सारे दूर
दत्त
संन्यासी विरागी
असे
सद्भक्ता आतूर
तया
मागणे संसार
सोने
सोडूनिया धूळ
हवे
पोटाला तेवढे
देई
चुकल्या वाचून
नेई
धर्माच्या वाटेला
महा
कृपाळू होवून
तया
पायाशी वाहीला
पाप
पुण्याचा मी साठा
येरझारीचे
सामान
जड
अहंकार खोटा
राखे
तैसाच राहतो
पदा
धरुनी ठेवतो
मन
हवाली करुनी
सुखे
जगात राहतो
जन्मो
जन्मीचे हे पुण्य
आले
सफळ होवून
पुण्य
घरात जन्मलो
देह
विक्रांत घेवून
© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा