शनिवार, १६ फेब्रुवारी, २०१९

समाधिस्थ




मठ बांधला
साधू  गेला
उरे सोहळा
समाधीला

किती पेरले
कुठे पेरले
कुणा न कळे
हात झाकला

देही भरला
प्रकाश थोरला
शुन्यी मिटला
विश्व जाहला

दिवा पेटतो
तेव्हा कळतो
तोवर राहातो
तम साठला

मागे उरला
गंध कुणाला
कधी येतो
मग कामाला

स्पंदन सुप्त
अणू रेणूंचे
काम विजेचे
होय कोणाला   

हो निराकार
सरता आकार 
करुणा प्रगटे
मग अपार

विक्रांतास या
संत कृपेने
प्रेम कऴले
सुप्त ठेवले 

© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in


कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

पुत्रशोक

पुत्रशोक  ( डॉ. हरेश मंगलानी सरांच्या मुलाच्या, डॉ. रौनकच्या आकस्मक निधनाने उमटलेली  व्यथा) ******* मुलाचे पार्थिव खांद्यावर वाह...