सैनिक
****
पटावरील
प्याद्यागत
एकेक सैनिक
जातो मरत
नाव गाव ते
हरवून जाते
पाचोळ्याचे
नसणे होते
तख्त हरते
तख्त जिंकते
वर्षानुवर्ष
रक्त सांडते
मान्य आहे
जीवन त्यांचे
मरण्यासाठी
फक्त असते
यांची सीमा
त्याचा धर्म
पाप कुणाचे
पाक कर्म
तया परंतु
कळल्यावाचून
केवळ असते
जाणे धावून
काम त्यांचे
अभिमानाचे
मरणही असते
सौभाग्याचे
तसे इथे तर
रोज घडती
लोक मरती
अपघाती
लढता लढता
मृत्यू वरतो
तो मृत्यूंजय
परी ठरतो
प्रणाम माझा
त्या इर्षेला
त्या जिद्दीला
समर्पणाला
जगतो आम्ही
छायेत त्यांच्या
पाहातो रुद्र
कायेत त्यांच्या
© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा