जगत पसारा

कशाला मांडला

जगत पसारा   

जीवाला उदारा

चैन नाही ||

दु:खाच्या आगीत

जळती पाखरे

मनाचे निखारे

होती इथे ||

सुखाच्या कुशीत

कुणी मुठभर

त्यांचीही अंतर

काजळली ||

तरीही संपेना

सुखाची अपेक्षा

घुटमळे आशा

इंद्रियात ||

विक्रांत सांडेना

दु:ख साचलेले 

निरर्थ वेचले

हवेपण ||

कर कृपा अशी

दत्ता दयाघना

कळू दे जीवना

जगणे हे

एक आस तुझी

मज अवधूता

सांभाळशी भक्ता

हरवल्या  ||

डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

रिक्तता..

रिक्तता..

********

पुन्हा आली तीच

दाटून शून्यता

घेरून जीवना

जाणवे रिक्तता

विझलेले मन

थकलेले तन

सोडण्या जगास

व्याकुळ प्राण

उथळ जगाची

पोकळ वाहणी

पाहून लागते

जीवास टोचणी

कोंडले जीवन

पाच दशकात

दिन सरतात

व्यर्थ अंधारात

कुणासाठी इथे

जगावे कशाला

वठून चालला

वृक्ष हा थोरला

मिटल्या वरती

अवघी विस्मृती

सुख दुःखा सवे

विवश जागृती

अंधारी अंधार

भरला  सरला

आला अन गेला

कुणाला कळला

विक्रांत बुडाडा

वाढला चढला

भ्रमित पोकळी

घेऊन जगाला

हाती न वाढणं

हाती न फुटण

निरर्थ अस्तित्व

निरर्थ जगणं

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

जीवनभास

जीवनभास

आशा खुळ्या मनात रंगवुनी क्षण उलटती

जगणे भास असे हा क्षणात सांगुनी जाती

वाटेवरच्या साऊल्या कधी कुणासच मिळती     

चटके ज्या पावूलास अरे तेच दु:ख जाणती

लाख जाणूनी मोह मनाचे अजुनी नच सुटती

गंध कुठले रंग नवे हे प्राणास ओढूनी नेती

कोंडलेल्या मनात अनवट सूर अजुनी उमटती  

येता कुठली रुणुझुण कानी श्वास हे अडकती

जरी जाणती रानपारधी विभ्रम नवे मांडती

जरा जगूया म्हणून कुणी त्यात उगा धावती

बघतो विक्रांत तिमिरी कैसे किरण कुणा दिसती

मलीन मनी विवश देही कैसे कमलदल फुटती

दाटून चंदन घमघमणारा ही वाट कुठे नेती

पडला कोण सुटला सारी दृश्य कुठे हरवती

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोने

http://kavitesathikavita.blogspot.in

नाही कधी

ज्याला हवे जे ते प्रिय

इथे मिळत नाही कधी

आकाशाचा रंग निळा

हाती लागत नाही कधी |

म्हटले उगाच जगू इथे

गीत घेवून ओठावर

आवडलेले सूर परंतु

का सापडत नाही कधी |

हाय जीवना स्पर्श तुझा

मखमलीचा किती मृदुल

गंध तुझा मोह फुलांचा

पण उमजत नाही कधी |

हे सहजची गीत उमलले

कोण थबकले घेता घेता

मातीमध्ये जाती पाकळ्या

हात लागले नाही कधी |

माझे असूनही माझे नाही

दैव खेळते खेळ सदा

अन झुगारून जावू पाहता

जाता येत नाही कधी |

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

आई

आई

किती वर्ष झाली

गेली जरी माय

परी तिची सय

जात नाही ||

घरासाठी तिने

काया झिजवली

तक्रार न केली

कधी काही ||

अवघे सहज

नच ठरवून

प्रेमाने भरून

दिले आम्हां ||

नच घडविले

संस्कार सांगून

अवघे जीवन

हेची गुरु ||

असे वागायचे

हे न करायचे

नव्हते शब्दांचे

काही काम ||

वाट्या आले जैसे

तिने ते जीवन

आनंदे जगून

दाखविले ||

दुःखाचे चटके

सोसले हसत

नच सुस्थितित  

गर्व केला ||

आणि मृत्यू रोगी

लढली खंबीर

मानली न हार 

कदापीही ||

भोगियले दु:ख

वेदना अनेक

अश्रू परी एक

न दाविला ||

तिची ती दुर्दम्य

जिगीषा पाहून

मृत्यूही लपुनी

हळू आला ||

सोबत अजून

तिच्या आठवणी

जणू ती होवुनी  

वावरती ||

मज संभाळती

हळू निजवती

चुकता दावती

मार्ग कधी ||

हवी ती शिक्षा

देवा कुणा देई

कधी पण आई

नेवू नको ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in

ती गजरा !!

गजरा !!

काळी बुटकी

बसक्या नाकाची

बारीक डोळ्याची

बरचशी

कुरूप दिसणारी

गजरा !

होती माझ्या वर्गात 
सातवी आठवीला ..

गुपचूप यायची

क्वचित हसायची

परीक्षेत हमखास

नापास व्हायची

तशी ती नव्हती

खिजगनितीत माझ्या

लक्ष देण्यासारखे

काहीच नव्हते तिच्यात

पण एक दिवस

पंचमीच्या बारीत

पाहिलं मी तिला

रंगवून चेहरा

घालून दागिने

गर्दी समोर

स्वैर नाचतांना

कुठलतरी

पांचट गाणं

देही मिरवतांना

तिचं तोंड भरून हसणं

लोकांचं शिट्या वाजवणं

अन ते पैसे उधळण ..

पाहिलं अविश्वासानं

तसा त्या गावाचा

रिवाजच होता

दरसाल पंचमीला

नायकिणीचा नाच

फुकट दाखवायचा

आणि कुतूहलाने गेलेलो मी

झालो प्रचंड शरमिंदा

ते सारे पाहतांना

तसे गजराला नाचतांना

ते पैसे गोळा करतांना

तिने पहिले नसावे

मला कदाचित

मी मागच्या मागे

पाय काढला

मान खाली घालून

त्या गर्दीत

नंतर दोन तीन दिवस

माझा धीर झाला नाही

गजराकडे पाहण्याचा

पण ती तशीच होती

शांत संथ काहीशी मख्ख

यायची शाळेच्या युनिफोर्म मध्ये

तोच पायघोळ निळा परकर  

आणि पांढरा सदरा घालून

बसायची वर्गात

पेंगुळल्या डोळयांनी

ऐकायची शिकवणं

कळल्या न कळल्या चेहऱ्यानी

ती दिसली की

मन भरून जायचं

एका अनाम दु:खानं

एका वेगळ्या कौतुकानं

आणि व्यथित करुणेनं

पण ती येताच समोर

मी पळ काढायचो

मागच्या मागं

काहीतरी बहाणा करून

कदाचित

त्या गर्दीतील माझी ओळख

तिला पटू नये म्हणून

डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in