आई

आई

किती वर्ष झाली

गेली जरी माय

परी तिची सय

जात नाही ||

घरासाठी तिने

काया झिजवली

तक्रार न केली

कधी काही ||

अवघे सहज

नच ठरवून

प्रेमाने भरून

दिले आम्हां ||

नच घडविले

संस्कार सांगून

अवघे जीवन

हेची गुरु ||

असे वागायचे

हे न करायचे

नव्हते शब्दांचे

काही काम ||

वाट्या आले जैसे

तिने ते जीवन

आनंदे जगून

दाखविले ||

दुःखाचे चटके

सोसले हसत

नच सुस्थितित  

गर्व केला ||

आणि मृत्यू रोगी

लढली खंबीर

मानली न हार 

कदापीही ||

भोगियले दु:ख

वेदना अनेक

अश्रू परी एक

न दाविला ||

तिची ती दुर्दम्य

जिगीषा पाहून

मृत्यूही लपुनी

हळू आला ||

सोबत अजून

तिच्या आठवणी

जणू ती होवुनी  

वावरती ||

मज संभाळती

हळू निजवती

चुकता दावती

मार्ग कधी ||

हवी ती शिक्षा

देवा कुणा देई

कधी पण आई

नेवू नको ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in