*********
आत्ममग्न
दुःखाच्या
विराट
किनाऱ्यावर
एक एक लहर
पसरत होती ,
सरत होती
तरीही वलय
संपत नव्हती
गोठलेली रिक्त
जाणिव
अस्तित्व आपले
कवटाळून
म्हणत होती
आहे मी
आहे मी ।
तिचा उगम
तिचा अंत
लागत नव्हता
कुणालाही
डोळ्याच्याही
डोळ्यामागे
घडणारे ते नाट्य
देत होती निर्थकता
त्या वृक्षांना
जे शोधत होते
त्या जळातच
शाश्वतता
सैरभैर झालेल्या
पानात सळसळत
पानगळीची चाहूल घेत
आणि अतळ डोहात
खोलवर गेलेल्या
त्या पानांच्या पिढ्यांचा
पत्ताही कुणाला नव्हता
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
Http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा