हासताच
******
तू तेव्हा हासली होतीस
मग मीही बदललो थोडा
तू मनात बिंबत होतीस
हलवून हात लगेच
तू पुन्हा निघाली होतीस
एकेक केस मोकळा
वाऱ्यावर लहरत होता
गीत धुंद यौवनाचे
गंध हवेत दरवळ होता
विझणार्या आकाशात
अंगारही हलकाच होता
मग पुन्हा झाला अंधार
पुन्हा उगवला तारा
वाळूवर वाहत्या लाटा
प्राणात पहुडला वारा
दाटला व्याकूळ एकांत
जगण्याची झाली कारा
अवसेच्या अंधारात
दिसतेच लख्ख आभाळ
तम भरल्या अरण्यात
काजवाच गमतो जाळ
पडताच पुढती पाऊल
ये कानात कुणाची हाळ .
हे जगणे असेच असते
कळणाऱ्याला कळते
असण्याच्या तावावरती
कविता एक उमटते
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा