गुरुवार, ५ मे, २०२२

ओढ


ओढावते
********

नको नको म्हणतांना 
मन ओढावते मोही 
कडाडते वीज नभी
जाळ उमटतो देही 

सुखातल्या सुखासाठी 
अनावर वृत्ती होते
माझ्यातले माझेपण 
पानावर लहरते

मिटायचा क्षोभ जरी 
उरात या पेटलेला 
कसा कुठे कुणीकडे 
मेघ असे दाटलेला 

शब्दात त्या हरवावे 
स्वरामध्ये चिंब व्हावे
गंध उरी भरूनिया
रंग रूपी वितळावे

केसातले मेघ निळे
डोळ्यावर ओणवावे
दूर रानी टिपूरसे 
चांदण्याचे गीत गावे 

चित्र म्हणू स्वप्न किंवा 
घनदाट धुके होते 
शहारते भान सारे 
वारे हरवून जाते 


🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे 
https://kavitesathikavita.blogspot.com 
☘☘☘☘☘


कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

पुत्रशोक

पुत्रशोक  ( डॉ. हरेश मंगलानी सरांच्या मुलाच्या, डॉ. रौनकच्या आकस्मक निधनाने उमटलेली  व्यथा) ******* मुलाचे पार्थिव खांद्यावर वाह...