लागली आग त्या शब्दांनी
माय
वाचण्याचे नि सरले
उपाय
आता मी लपवू कुठे
स्वत:ला
साऱ्या शून्याचा
सुटला गुंडाळा
धावतो अहं जरी
कासावीस
जमीन उरली नाही
पायास
वाजती चाबूक वळ न
उमटे
मिटताच डोळे लख्ख
दिसते
पेटे जाणीव अंगण
भरते
माझे मीपण मलाच
पुसते
शोधता काही हरवून
गेले
माझे शोधणे मजला कळले
डॉ विक्रांत प्रभाकर तिकोने
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा