दूरवर हलकेच घरंगळत
जाणारा सूर्य
लाटांचे अव्याहत जनन
आणि मरण धूसर प्रकाश उदास केशरी रंग अन
जागेवरच पाण्याचे पुढे मागे वाहणं
येतात क्षण प्रणयात हरवतात जातात
किती निरर्थक आणि किती क्षणिक
तरीही वाळूवर नाव कोरत राहतात
अस्तित्वाच्या प्रेतावर हळूच टाकतात
तीच सनातन चाहूल मावळतीची
देखाव्यात चित्कारात बुडवू पाहतात
शून्यात हरवतो मंद खर्जातला सूर
गिळणारा अंधार कणाकणात व्यापून
जाणीवेत दाटतो आर्त प्रार्थनेचा पूर
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा