गुरुवार, ६ नोव्हेंबर, २०१४

उंचावरून




उंचावरून जग हे
किती वेगळे दिसते
वेड्या वेंधळया मुंग्यांचे
जणू वारूळ वाटते

सैरावैरा धावणारे
अन्नासाठी मरणारे
दैवाधीन पराश्रित   
जीवन सारे वाटते

पुन्हा खाली येणे नको
पुन्हा मुंगी होणे नको
मन मनास म्हणते
मज ते असणे नको

निळे विशाल आकाश
मनामध्ये उतरते
पुसलेल्या फळ्यागत
अस्तित्व होवून जाते

विक्रांत प्रभाकर




कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

दुर्लभ

दुर्लभ ***** तुझी भक्ती दत्ता असे रे दुर्लभ  मोतीयाचा गर्भ शिंपी जैसा ॥१ ज्याची कुळवाडी असे देवभक्ती  सदाचार वृत्ती सर्वकाळ ॥२ ज...