अवघीच दार बंद करून
ती आता दुसऱ्या जगात
पराभूत मी पुन्हा त्याच
उदास अंधारल्या घरात
खिडकी एक होती कधी
होते सोनकवडसे खुळे
झुळकीवर हवेच्या अन
पुष्पगंधित श्वास ओले
येणार ना आता कधी
हिरव्या पाखरांचे थवे
सजणार ना आता कधी
काळोखावरती काजवे
सांभाळतो स्मृती काही
स्मृतीत काही ठेचाळतो
विझुनिया गेली आग
राख देहास या लावतो
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा