मी चाललो होतो
कधी त्याच परिचित तर
कधी अपरिचित रस्त्यानं
सुखाची वळणं घेत
दु;खाचे खड्डे टाळत
कधी धडपडत
कधी चकित होत
सोबत ती असेलच
हे मनी गृहीत धरत
अन कदाचित
सुटला जरी तिचा हात
तरी ती येईलच
अन पकडेल माझा हात
ही खात्री मनी बाळगत
पण
त्या एका वळणानंतर
तिने दिला नकार
चालण्यास माझ्याबरोबर
अन फिरवली पाठ
माझी प्रत्येक विनंती नाकारत
धरली तिची वेगळी वाट
एकटेपणाच्या व्याकुळतेनं
मी भांबावलो,
थांबलो तिथेच बराच काळ
त्या रस्त्यात
तिची वेड्यागत वाट पाहत
ती अगदी नक्की येणार नाही
हे कळून चुकल्यावरही
अविश्वासानं ..
हे स्वप्न असावं
अशी प्रार्थना करीत
अन शेवटी निरुपायाने
आता आपल्याला
एकटयालाच चालायचं आहे
हे मनाला समजावत
नेवू लागलो बळेच खेचत
पण मन माघार घेत नव्हत
त्याला अजूनही आशा होती
पण ती तिची नव्हती...
हे मात्र नक्की !!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा