स्पर्श सख्याचा
स्पर्श सुखाचा
मोहरलेल्या
वृक्ष फुलांचा
पाठीवरती
विसावलेला
देह सखीचा
गाडीवरला
नव्हते वारे
नव्हता नाद
जणू निरव
धुंद एकांत
मिटून डोळे
ओठ हसरे
ती वाऱ्यावर
जगणे सारे
विक्रांत प्रभाकर
जेव्हापासून कळले मजला कि जीवनाचे नाव मरणे आहे . डोक्यास बांधून कफ़न मी ,त्या मारेकऱ्यास शोधतो आहे. (अनुवादित)
पुत्रशोक ( डॉ. हरेश मंगलानी सरांच्या मुलाच्या, डॉ. रौनकच्या आकस्मक निधनाने उमटलेली व्यथा) ******* मुलाचे पार्थिव खांद्यावर वाह...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा