घर वाळूचे टिकते तोवर
ओल असते आत जोवर
घट्ट बसती शंख शिंपले
उंच उभारल्या भिंतीवर
उन कधी मग येतो वारा
कोसळतो तो खुळा मनोरा
ढीग तोही नंतर नुरतो
दूर दूरवर रिता किनारा
स्वप्न कालची गेली सरली
वाळूवरती रेष न उरली
उरे प्रतिमा कुणी खेचली
हृदया मध्ये जपून ठेवली
असेच असते वेड्या जीवन
काय फायदा उगा रडूनी
पहा हवे तर चित्र कधी
धूसर धुकट आत शोधूनी
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा