विझलेल्या शब्दांना
पुन्हा राखेतून
बाहेर काढतोय
फुंकर मारतोय
पेटवू पाहतोय
कुठेतरी एक ठिणगी
जिवंत असेल अजुनी
हात काळवंडलेत
कपडे राखाडलेत
चहूकडे पसरलाय
थंडगार निपचित
कोळश्याच्या थर
अरे काल या राखेत
प्रेम होतं धगधगणार
सहज स्पर्शानं
उचंबळून येणारं
विश्व मिठीत घेण्यासाठी
अनावर उत्सुकलेलं
पण आज त्यातलं
काहीही दिसत नाही
नाचणाऱ्या आगीचं
अन या मनातलं
चित्र विझत नाही
सर्व सोहळे आगीचे
असेच असतात का ?
सर्व उधान प्रीतीची
अशीच विरतात का ?
कुणास ठावूक का
पण अजूनही..
राखेखालील
जमीन गरम आहे !
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा