ते लुकलुकणारे हृद्य
सोनोग्राफीच्या पडद्यावर
हीच तुझी माझी
पहिली अन शेवटची भेट
त्यानंतर ,
प्रश्नांची मालिका
प्रचंड दडपण
मानसिक ताण ..
करावे न करावे
उठलेले वावटळ
आणि शेवटी
घेतलेला निर्णय
नाही ! नकोच !!
अॅडमिशन मग
डॉक्टरांनी उरकलेला
सोपस्कर
देहाचे यंत्र
ताब्यात देवून त्यांच्या
खरडून टाकला
नको असलेला अंकुर
एवढ अपराधी
आयुष्यात कधीही
वाटल नव्हत मला
तू मुलगा आहेस कि मुलगी
माहित नव्हत ! खरच !
ते कारण हि नव्हत
तुला त्यागण्याच
अनेक परिणाम टाळणारा
तो एक कटू निर्णय होता
असहायपणे घेतलेला
खरच सांगते
प्रथमच देहाची
देहातील कामोर्मीची
लाज वाटू लागली
त्याचा स्पर्श हि
नको वाटू लागला
तेव्हा पासून
उलटणारे महिने
कॅलेन्डेर वरील खुणा
तू नसूनही तुझी वाढ
मला सांगत होते
आणि माझ्या
रित्या ओटी पोटीत
मीच रोज मरत होते
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा